«Μαμά δεν θα πάω στρατό, δεν θέλω να με μάθουν να σκοτώνω…»
Αυτά είναι τα λόγια ενός αγοριού είκοσι ετών που άφησαν άφωνη τόσο τη μητέρα του όσο και εμένα.
Τα λόγια της ψυχής ενός παιδιού, με έκαναν να κάνω ένα άλμα, πέρα από το χώρο και το χρόνο, προς μια κοινωνία με μια νέα πραγματικότητα…
Με έκαναν να αναγνωρίσω πως όλα είναι δυνατά όταν ζούμε και μιλάμε μέσα από την ψυχή μας, την ανώτερη έκφραση της ύπαρξης μας. Γιατί, ο νους μπορεί να χειραγωγηθεί, η ψυχή όμως δεν μπορεί να εμποτισθεί από την πλάνη της κοινωνίας, από το θυμό και το φόβο που οι έχοντες εξουσία προκαλούν στη σκέψη μας, ώστε να δημιουργούν αδρανείς πολίτες και πειθήνιους στρατιώτες.
Η ψευδαίσθηση του ανθρώπου πως πάντα κάποιος άλλος είναι υπεύθυνος για την πραγματικότητα που ζει, καθορίζει και τη συμπεριφορά του. Με αποτέλεσμα κάποιος να φορά την πανοπλία του πολεμιστή και να πολεμά την αδικία που βιώνει, κάποιος άλλος να ενστερνίζεται το ρόλο του σωτήρα και να μάχεται για αξίες και ιδανικά. Και οι υπόλοιποι, ως αδρανείς θεατές να παρακολουθούν τη ζωή σαν μια καλοστημένη ταινία, χωρίς τίποτα να τους προβληματίζει, τίποτα να τους ξεκουνά από τις βολεμένες θεσούλες και την ψεύτικη ασφάλεια τους.
Με αυτό τον τρόπο ανά τους αιώνες τρέφονται οι πόλεμοι και λειτουργούν οι εχθροπραξίες όπως ένα εκκρεμές που κινείται ανάμεσα σε δύο πόλους, του εξουσιαστή και του αδικημένου, του νικητή και του ηττημένου, του κακού και του καλού. Ναι είναι αλήθεια πως ένας τεράστιος μηχανισμός σε παγκόσμιο επίπεδο, στημένος από άρρωστα και διεστραμμένα συστήματα, άπληστα οικονομικά συμφέροντα, δίψα για εξουσία και χειραγώγηση της ανθρωπότητας, υποκινεί όλα αυτά. Η σωστή ενημέρωση και αυτή η γνώση, αποτελούν ένα μέρος της δύναμης μας να αντιδράσουμε μέσα από τις επιλογές που κάνουμε ως πολίτες. Ας ξυπνήσουμε, ας αναλογιστούμε σε ποιους δίνουμε τη δύναμη να μας κυβερνούν και να ορίζουν την καθημερινότητα μας. Χρειάζεται να είμαστε ενωμένοι και συνειδητοί. Αυτή είναι μια πρώτη επιλογή που έχουμε και ένας αρχικός τρόπος δράσης.
Όμως το ζητούμενο δεν είναι να επιρρίψουμε ευθύνες, ή να φτάσουμε στη βία ως μέσο επιβολής της ειρήνης, αλλά να βουτήξουμε πιο βαθιά στην κατανόηση της ζωής, ώστε να αναρωτηθούμε για τα αίτια που προκαλούν αυτές τις συγκρούσεις και να φτάσουμε στην πηγή που δημιουργεί την κατάσταση που βιώνουμε ως ανθρωπότητα.
Ποια είναι η δική μας ευθύνη;
Πού είναι η δική μας συνειδητότητα;
Aπό πότε μπορεί το σκοτάδι να ηττηθεί από το ακόμα μεγαλύτερο σκοτάδι;
Από πότε ο θυμός μπορεί να θεραπευτεί από τον ακόμα μεγαλύτερο θυμό;
Από πότε η βία μπορεί να γεννήσει την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη;
Mήπως οι εξωτερικές συγκρούσεις στη Γη, καθρεπτίζουν τις δικές μας εσωτερικές συγκρούσεις ως άτομα; Μήπως ο κόσμος που ζούμε είναι η αντανάκλαση της δικής μας εσωτερικής κατάστασης, του δικού μας εσωτερικού πολέμου, της απουσίας της δικής μας εσωτερικής ειρήνης; Μήπως αρνούμαστε να αναγνωρίσουμε και να αποδεχτούμε όλες τις πλευρές του εαυτού μας, αυτές που μας αρέσουν και αυτές που δεν μας αρέσουν, να συμφιλιώσουμε τα ενάντια και τα αντίθετα κομμάτια μέσα μας, τα άγνωστα, τα διαφορετικά; Μήπως αρνούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη προς τον εαυτό και τη ζωή μας, μένοντας στο θυμό, πως οι άλλοι φταίνε για την πραγματικότητα μας; Mήπως με αυτό τον τρόπο δίνουμε στους άλλους τη δύναμη να ορίζουν τη δική μας ύπαρξη;
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Πότε θα δράσουμε;
Πώς θα δράσουμε;
Η θέση μου είναι, πως μόνο όταν γνωρίζουμε πώς λειτουργούμε ως οντότητες, όταν έχουμε την επίγνωση των απεριόριστων δυνατοτήτων του ολόκληρου εαυτού μας, μέσα από το άνοιγμα της συνειδητότητας μας, μπορούμε να επηρεάσουμε την κατάσταση που βιώνουμε ως ανθρωπότητα. Καθώς, είμαστε ενέργεια και ο καθένας από εμάς είναι ένα ενεργειακό πεδίο σε διαφορετική συχνότητα. Όμως, είμαστε όλοι ενωμένοι και μέρος ενός κβαντικού ενεργειακού πεδίου με απεριόριστες δυνατότητες και πιθανότητες. Συνεπώς η αλλαγή του ενός επηρεάζει την αλλαγή του συνόλου. Όσο ο καθένας εξυψώνει τις δικές του δονήσεις αφυπνίζοντας την ίδια του την ύπαρξη, τόσο θα αλλάζει ο κόσμος που ζούμε.
H θέση μου είναι πως δεν μπορούμε να προσδοκούμε την ύπαρξη ενός καλύτερου κόσμου, από τη στιγμή που δεν αλλάζουν οι παράμετροι αυτού του κόσμου. Και αυτοί οι παράμετροι είμαστε εμείς οι άνθρωποι, τα κύτταρα της κοινωνίας.
Δεν μπορούμε να έχουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα όταν συνεχίζει ο άνθρωπος να συγκρίνεται, να ανταγωνίζεται και να μάχεται τους όμοιους του. Όταν ψάχνει έξω από αυτόν να επιρρίψει την ευθύνη της ζωής του. Όταν σκέπτεται, νιώθει και λειτουργεί με την ψυχολογία του ανθρώπου που ψάχνει να ορίσει τους εχθρούς του γύρω του. Δεν μπορούμε να έχουμε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα όταν ο άνθρωπος αρνείται να αναλάβει την ευθύνη της ύπαρξής και της ζωής του, όταν αρνείται να δει πως οι πρώτοι εχθροί που θα έπρεπε να αντιμετωπίσει είναι οι δικοί του εσωτερικοί εχθροί, οι πλάνες και οι ψευδαισθήσεις του.
Καθώς….
Ο άνθρωπος που βιώνει εσωτερική σύγκρουση δεν μπορεί να δημιουργεί συνθήκες ειρήνης γύρω του.
Ο άνθρωπος που βρίσκεται σε εσωτερικό εγκλωβισμό δεν μπορεί να υπηρετεί την ελευθερία.
Ο άνθρωπος που δεν σώζει τον εαυτό του από τις πλάνες του, δεν μπορεί να γίνει ο σωτήρας των άλλων.
Ο άνθρωπος που ζει σε εσωτερικό σκοτάδι δεν μπορεί να εργάζεται για το Φως.
….Γιατί οι πράξεις του θα είναι σε αντίθετη δόνηση από τη δική του.
Ας δημιουργήσουμε λοιπόν, συνθήκες ειρήνης μέσα μας, για να εκπέμπουμε ανάλογες δονήσεις ειρήνης.
Ας βοηθήσουμε στην αλλαγή της ανθρωπότητας, με τη δική μας εσωτερική αλλαγή, με το δικό μας συντονισμό με ανώτερα επίπεδα συνειδητότητας Αλήθειας και Αγάπης. Εδραιώνοντας αξίες και αρχές ελευθερίας, δικαιοσύνης, ενότητας ισότητας, εντιμότητας, ειλικρίνειας και ήθους, ως τις ρίζες μιας νέας κοινωνίας, όπου θα λειτουργεί μέσα από το «ΜΑΖΙ» για το «ΕΜΕΙΣ».
Ας γίνει ο καθένας από εμάς ένα «μήνυμα ειρήνης».
Το οφείλουμε στον εαυτό μας, στα παιδιά μας, στους αγαπημένους μας, στους γύρω μας, όσο και στον υπέροχο πλανήτη μας.