Αυτογνωσία, η ύψιστη πράξη του ανθρώπου

«Καλημέρα, πώς είσαι;»

«Είμαι πολύ καλά». Απαντώ σε ένα ζευγάρι γνωστών που είχα να δω καιρό.

«Είσαι η πρώτη που μας λέει πως είναι καλά». Μου απαντούν γελώντας.

«Ναι» συνεχίζω να λέω, «είμαι πολύ καλά, δόξα τω Θεώ χάρις στη δουλειά που κάνω τόσα χρόνια με τον εαυτό, χάρις στην αυτογνωσία μου».

Με κοιτάξαν, χαμογέλασαν και έφυγαν.

Απομακρύνθηκα, συνεχίζοντας την καθημερινή μου βόλτα, με τα λόγια του προγόνου μας Σωκράτη  να αντηχούν στο μυαλό μου:

«Όταν ξυπνώ το πρωί, έχω δύο επιλογές, να είμαι ευτυχισμένος ή να είμαι δυστυχισμένος, έχω επιλέξει την πρώτη, να είμαι ευτυχισμένος». Ο Σωκράτης παρουσίαζε την κατάσταση της ευτυχίας, ως την επιλογή του ανθρώπου, μέσα από την ελεύθερη βούλησή του.

Αυτή την επιλογή, να είμαι ευτυχισμένη, έχω κάνει και εγώ στη ζωή μου, εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Μια επιλογή-στόχο ζωής, που με οδήγησε να βαδίζω στο δρόμο της αυτογνωσίας και της αγάπης του εαυτού.

Σε αυτό το σημείο, θα ήθελα να διευκρινίσω, πως αγάπη του εαυτού ουδόλως σημαίνει εγωισμό ή εγωκεντρισμό. Είναι η άγνοια των ανθρώπων, για αυτή την έννοια της αγάπης, που της αποδίδει αυτό το χαρακτηρισμό. Γιατί το άτομο που έχει αυτογνωσία και αγάπη του εαυτού, είναι παρών στη ζωή του, γνωρίζει την κάθε στιγμή πού βρίσκεται, τι του συμβαίνει, τι νιώθει και τι θέλει. Αυτή η γνώση φέρνει τον άνθρωπο, στο κέντρο της ύπαρξης του, ως τον ηνίοχο της ζωής του και όχι ως ένα έρμαιο των καταστάσεων και των συμπεριφορών άλλων ανθρώπων. Καθίσταται ελεύθερος άνθρωπος. Και τον ελεύθερο άνθρωπο κανείς δεν μπορεί να τον χειριστεί.

Πώς γίνεται αυτό;

Αρχικά αναγνωρίζοντας πως καθένας, είναι ένα μοναδικό όν, με τις ιδιαιτερότητες του, με τις αξίες του, με τις ποιότητές του, τις δυνατές και τις αδύναμες πλευρές του, να συνθέτουν την ατομικότητά του.

Συνεπώς είναι άτοπη η σύγκριση του εαυτού με κάποιον άλλον. Γιατί η σύγκριση δεν έχει νόημα. Δεν μπορεί να συγκριθούν διαφορετικά όντα. Η σύγκριση έχει νόημα μόνο μέσα στη διαδρομή του καθενός. Στην πορεία που διανύει στη ζωή. Στο πού ήταν και πού βρίσκεται τώρα.

Σε αυτή την πορεία, επειδή ο άνθρωπος είναι κοινωνικό όν, ως άτομο θα σχετισθεί και με άλλους ανθρώπους και θα αλληλεπιδράσει μαζί τους, παίρνοντας καθένας τις εμπειρίες του, μέσα από αυτές τις σχέσεις, είτε είναι οικογενειακές, είτε κοινωνικές, είτε εργασιακές. Είναι και αυτές μέρος της εξελικτικής πορείας του, αφήνοντας η κάθε μια, το αποτύπωμά της στη ζωή του.

Μέσα λοιπόν στις σχέσεις του και στις καταστάσεις της ζωής, ο άνθρωπος θα ψάχνει να βρει την αξία του, τη δύναμή, του την ασφάλειά του, την αγάπη, την ελευθερία του και την ευτυχία του.

Τι γίνεται όμως όταν οι σχέσεις αυτές ή οι καταστάσεις της ζωής αλλάζουν, μεταβάλλονται ή ανατρέπονται;

Εδώ ξεκινάει το πρόβλημα.

Αν ο άνθρωπος έχει χτίσει τη ζωή του πάνω σε αυτούς τους εξωγενείς παράγοντες, σχέσεις και καταστάσεις, τότε επειδή αυτοί είναι μεταβλητοί, είναι σαν να χτίζει τη ζωή του σε κινούμενη άμμο. Τα πάντα μπορούν να γκρεμιστούν καθώς τίποτα δεν είναι χτισμένο πάνω σε σταθερές βάσεις.

Αν κάποιος σας πρότεινε να χτίσετε το σπίτι σας σε σαθρό έδαφος θα το κάνατε; Φαντάζομαι πως η απάντηση είναι όχι. Τουλάχιστον για το συνειδητό άνθρωπο. Γιατί υπάρχουν και οι ασυνείδητοι και οι εξυπνάκηδες που μπαζώνουν ρέματα για να χτίσουν τα σπίτια τους και με την υπερχείλιση του ρέματος, το σπίτι γκρεμίζεται.

Ποια είναι η δική σας επιλογή ζωής; Έχετε την ελεύθερη βούληση, όπως είπε ο Σωκράτης.

Τότε τι γίνεται;

Με ποιο τρόπο μπορεί κάποιος να διασφαλίσει τη ζωή και την ευτυχία ύπαρξής του; Πώς και με ποιο τρόπο θα μπορούσε να βρει και να βιώσει αυτά που ψάχνει έξω, στις σχέσεις και στις καταστάσεις που αναζητά;

Υπάρχει ένας τρόπος που μπορεί κάποιος να μην φαντάζεται. Όχι γιατί είναι μειωμένης αντίληψης, αλλά γιατί έχει άγνοια. Γιατί κανείς δεν του το μαθαίνει, ούτε στην οικογένεια, ούτε στο σχολείο, ούτε στην κοινωνία που ζούμε.

Θα μου πείτε «και πώς θα τον βρω αυτό τον τρόπο αφού κανείς δεν τον γνωρίζει»;

Εδώ είναι το καταπληκτικό.

Παρατηρείστε αυτό που συμβαίνει στη φύση, στο ορυκτό, στο φυτικό, στο ζωικό και στο ανθρώπινο βασίλειο. Στη Γη, ό,τι είναι πιο πολύτιμο είναι βαθιά κρυμμένο μέσα της. Οι πολύτιμοι λίθοι, τα πολύτιμα μέταλλα, τα σπάνια πετρώματα, όλα βρίσκονται βαθιά μέσα της. Η Γη τα φυλάει στον κόρφο της, ως τα πολύτιμα παιδιά της.

Η ίδια αναλογία υπάρχει στο φυτικό στο ζωικό και στο ανθρώπινο βασίλειο. Οι πολύτιμοι σπόροι των φυτών «τα παιδιά τους», τοποθετούνται και αυτά βαθιά μέσα τους, ώστε στην κατάλληλη χρονική στιγμή, να φυτρώσουν, να μεγαλώσουν, να ανθίσουν, δίνοντας το καθένα με τη σειρά του, ζωή σε ένα νέο φυτό συνεχίζοντας έτσι την πορεία και τον κύκλο της ζωής. Το ίδιο συμβαίνει στο ζωικό και στο ανθρώπινο βασίλειο. Τα πιο πολύτιμα, για κάθε μορφή ζωής, δημιουργούνται, αναπτύσσονται και γεννιούνται βαθιά μέσα στην ύπαρξη τους, στη μήτρα ενός ζώου ή μιας γυναίκας, καρποί της δύναμης και της εξέλιξης της ζωής.

Αυτό είναι το μεγαλείο και η σοφία της ύπαρξης. Τα πολύτιμα είναι μέσα μας.

Όταν λοιπόν στο ορυκτό, στο φυτικό και στο ζωικό βασίλειο συντελείται αυτή η ροή της θείας Δημιουργίας, πώς είναι δυνατόν αυτή η ροή να αφήνει απ’ έξω το ύψιστο δημιούργημα Της, τον άνθρωπο;

Η απάντηση είναι πως ο Θεός δεν αφήνει ούτε τον άνθρωπο έξω από το θεϊκό Του σχέδιο. Βάζει τα θαυμάσια και θαυμαστά σπόρια Του, βαθιά μέσα στην ύπαρξή του ανθρώπου, δίνοντας του συγχρόνως, την ελεύθερη βούληση και τη δημιουργική σκέψη να ορίζει τη ζωή του. Με αυτά τα «υλικά» ο άνθρωπος καλείται να χτίσει το δικό του οικοδόμημα της ζωής και της ευτυχίας του. Έχει να επιλέξει. Θα αφήσει θαμμένα μέσα του ή θα  αξιοποιήσει, όλα αυτά τα πολύτιμα, που βρίσκονται στον πυρήνα της ύπαρξής του. Αν και εφόσον αποφασίσει, θα τα φέρει στην επιφάνεια, θα τα καθαρίσει, θα τα γυαλίσει και αυτά θα λάμψουν, εκπέμποντας το ανέσπερο Φως, τον Πνευματικό Ήλιο του ανθρώπου, αυτόν της πνευματοψυχής του, του θεϊκού του εαυτού. Το Φως που δεν φαίνεται με τα φυσικά μας μάτια, που δεν δύει ποτέ, που κανείς και τίποτα δεν μπορεί να αλλοιώσει, να καταστρέψει, ή να περιορίσει. Καμιά εξωτερική κατάσταση, καμιά εμπειρία, καμιά σχέση.

Στο υλικό πεδίο είναι η στιγμή που ο άνθρωπος παίρνει πίσω σε αυτόν τη δύναμή του, αυτή που στο παρελθόν σκόρπιζε γύρω του, σε άλλους ανθρώπους και καταστάσεις. Και έτσι αυτά που έψαχνε μάταια να βρει έξω,  τα βρίσκει μέσα του. Εκεί στο κέντρο του, στο θεϊκό του εαυτό. Εκεί είναι η αξία του, η δύναμή του, η ασφάλειά του, η ελευθερία του, η αγάπη και η ευτυχία του.

Τότε ο άνθρωπος αποκτά υπόσταση. Βρίσκει τη θέση του στη ζωή και τη στάση που κρατά, πρωτίστως προς τον εαυτό του και κατόπιν προς τους άλλους. Αναπτύσσει τις γερές και σταθερές ρίζες της ύπαρξής του, μέσα από την αυτογνωσία και την αγάπη του εαυτού. Αυτόματα οδηγείται σε νέες επιλογές στη ζωή. Γιατί, βλέπει ποιος είναι, γιατί ακούει και αναγνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό. Γιατί τον εκτιμά, τον αγαπά και τον θαυμάζει ουσιαστικά για την διαδρομή της εξέλιξής του. Γιατί υπολογίζει τον εαυτό του, με τα λόγια του να συνάδουν με τις πράξεις του. Γιατί τον σέβεται με τις επιλογές που πλέον κάνει. Γιατί τον τιμά, βάζοντας τον εαυτό του ψηλά στη ζωή, με την επίγνωση που πλέον έχει αποκτήσει και όχι με τον αλαζονικό, εγωκεντρικό, εγωιστικό τρόπο της άγνοιας, της πλάνης και των ψευδαισθήσεων μέσα στις οποίες ζούσε και λειτουργούσε.

Και δεν σταματάει εδώ. Τα θαυμάσια πράγματα στη ζωή συνεχίζονται. Καθώς μέσα από τις εσωτερικές αλλαγές του, αλλάζουν οι δονήσεις του, εξυψώνονται  και λειτουργούν ως μια φυγόκεντρος δύναμη, που απομακρύνει ανθρώπους, καταστάσεις και εμπειρίες που πλέον δεν του χρειάζονται.

Η συνειδητή αγάπη γεννιέται στη καρδιά του και απλώνεται στη ζωή του. Η αγκαλιά της καρδιάς του μεγαλώνει για να κατανοήσει ακριβώς αυτές τις συμπεριφορές αλλά δεν τις δέχεται πλέον στη προσωπική του ζωή. Αποκτά όρια. Παύει να είναι το ξέφραγκο αμπέλι που καθένας έμπαινε και έκανε ό,τι ήθελε. Αντίθετα, μέσα από την ενσυνείδητη αγάπη, οριοθετεί την ύπαρξη και τη ζωή του. Αποκτά τη διαύγεια και τη διάκριση να μπορεί να βλέπει με καθαρή ματιά, τι συμβαίνει μέσα του αλλά και γύρω του. Παύει να γίνεται έρμαιο χειριστικών ανθρώπων που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να τρέφουν τον ναρκισσισμό τους. Δεν φοβάται να αποκλείσει ή να κρατήσει ανθρώπους σε απόσταση από τη ζωή του, μη και χάσει την υποτιθέμενη αγάπη τους. Γιατί απλά την αγάπη την έχει βρει και τη βιώνει μέσα του. Επιλέγει πλέον αυτούς τους ανθρώπους που του ταιριάζουν και του αναλογούν. Είναι το αποτέλεσμα του νόμου της έλξης, όπου έλκονται ενέργειες που ταιριάζουν πλέον στη νέα του δόνηση. Αυτή η αλλαγή γίνεται τόσο ενεργειακά, όσο και συνειδητά, γιατί εφόσον γίνεται παρών στη ζωή του, κάνει και νέες επιλογές.

Με αυτό τον τρόπο γεννιούνται οι ισότιμες σχέσεις, η αμοιβαία ανταλλαγή στο δίνω-παίρνω. Δίνει και παίρνει ο ένας, όπως και ο άλλος. Έτσι μέσα από την ισοτιμία παίρνω-δίνω χτίζονται νέες σχέσεις. Σχέσεις που λειτουργούν χωρίς ίχνος εγωισμού, με ουσιαστική επικοινωνία και βαθιά αγάπη. Γεννιούνται οι οικογένειες καρδιάς, με όποιον ονοματίζει καθένας ως οικογένειά του. Αυτές είναι πολύ διαφορετικές από τις βιολογικές οικογένειες, που επιλέξαμε ως ψυχές για να πάρουμε τα μαθήματά μας. Μέσα σε αυτές τις νέες οικογένειες ανθίζουμε, έχοντας όλη τη γνώση, την εμπειρία και τη συνειδητότητα του εαυτού και της ζωής.

Και ναι, τότε ο άνθρωπος γίνεται Φως, ζει μέσα στο Φως και πορεύεται προς το Φως. Οι σχέσεις του ανάλογα μετουσιώνονται από μέταλλο σε χρυσό.

Αυτή είναι η αλχημεία που συντελείται στη ζωή μέσα από την αυτογνωσία και την αγάπη του εαυτού.

Για αυτό και το «Γνώθι Σαυτόν» θεωρείται η ύψιστη πράξη του ανθρώπου στα Δελφικά παραγγέλματα..

Έτσι αλλάζουν και οι κοινωνίες.

Αυτή η αλλαγή συμβαίνει στη Γη αυτή τι στιγμή. Η κάθαρση από τις χαμηλές δονήσεις του εγώ μας. Καθώς, πώς περιμένουμε ελευθερία γύρω μας, όταν εμείς είμαστε εγκλωβισμένοι στις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις του κατώτερου εαυτού; Πώς περιμένουμε δικαιοσύνη, όταν εμείς δεν είμαστε δίκαιοι με το εαυτό μας; Πώς περιμένουμε αγάπη, όταν εμείς δεν αγαπάμε τον εαυτό μας; Πώς περιμένουμε αναγνώριση, όταν εμείς δεν αναγνωρίζουμε ποιοι είμαστε; Πώς περιμένουμε ενότητα, όταν εμείς δεν είμαστε ενωμένοι μέσα μας με όλες τις πλευρές του εαυτού; Πώς περιμένουμε να μην μας πονάνε οι άλλοι, όταν εμείς δημιουργούμε τόσο πόνο στο ίδιο μας τον εαυτό, στη φύση, στα ζώα; Πώς περιμένουμε σεβασμό, όταν εμείς δεν σεβόμαστε τον εαυτό μας;

Αυτήν ακριβώς την αντανάκλαση του εαυτού, βιώνει ο πλανήτης μας αυτή τη στιγμή.

Η Γη, όμως, δεν αντέχει άλλο αυτές τις χαμηλές δονήσεις.

Γίνεται μεγάλη κάθαρση στο ενεργειακό της πεδίο.

Ένας εξαγνισμός που συμπαρασύρει και όλα τα όντα που βρίσκονται πάνω σε αυτή.

Αυτοί που βρίσκονται σε άγνοια και συνεχίζουν να θέλουν να βρίσκονται στο σκοτάδι, δυσκολεύονται πολύ.

Για τους αφυπνισμένους και συνειδητοποιημένους η κατάσταση είναι διαφορετική. Αυτοί δημιουργούν τη νέα ζωή που απλώνεται στον πλανήτη.

Αυτογνωσία και αγάπη, εργαλεία μετουσίωσης και δημιουργίας.

Πορεία μέσα στο Φως ή στο σκοτάδι ;

Είναι προσωπική επιλογή.

Αυτό που μπορώ να πω, είναι πως τα λόγια, όσα και να γράψω, είναι πολύ φτωχά μπροστά στο βίωμα του ανθρώπου, που υπάρχει, που ζει, που εργάζεται και που δημιουργεί μέσα σε αυτό το Φως.

Απλά δεν περιγράφεται.

Με ευγνωμοσύνη, υποκλίνομαι στο μεγαλείο του Θεού, που με κάθε τρόπο, αποκαλύπτει, σε όσους θέλουν, την ομορφιά του δρόμου, τα θαυμάσια, θαυμαστά, θαύματα Του, που οδηγούν στην πραγματική ευτυχία.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *