Με αυτά που βλέπω, όλη αυτή την περίοδο νιώθω την ανάγκη να εκφράσω τη θέση μου. Είναι αλήθεια πως κάποιες φορές μπαίνω και εγώ στο τρυπάκι να νιώσω φόβο και ανασφάλεια. Όμως, όπως κάθε άνθρωπος συνειδητός, έχω τη νόηση, τη λογική και πάνω από όλα την ψυχή, για να επεξεργάζομαι και να μετουσιώνω αυτά που βλέπω και ακούω μέσα από μια εσωτερική αντίσταση θα έλεγα.
Αυτή είναι η δύναμή μου. Αυτή είναι η δύναμη και του καθενός από τη στιγμή που θέλει να την αναγνωρίσει, να τη γνωρίσει και να την εκδηλώσει.
Πρώτα από όλα, όμως, χρειάζεται να αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του εαυτού του. Να έχει τη διαύγεια και τη διάκριση, ως σκεπτόμενο άτομο, για να φιλτράρει όσα κατακλύζουν το διαδύκτιο, καθώς οι πληροφορίες έρχονται, είτε με τη μορφή της απειλής, είτε με τη μορφή της πληροφόρησης έναντι στον πανικό που έχει δημιουργηθεί. Το αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις είναι ο φόβος που προκαλούν. Και εδώ έγκειται η δική μας διάκριση να αντιλαμβανόμαστε τους ανθρώπους από τα έργα τους, όπως ένα δέντρο από τους καρπούς του. Θέλετε λοιπόν να είστε υποχείριο των άλλων, μέσα από την ψυχολογία του όχλου και του κοπαδιού, που το κατευθύνουν από εδώ και από εκεί με μια εκφοβιστική συμπεριφορά, ή ο πρωταγωνιστής της ζωής σας μέσα από την ψύχραιμη και έλλογη αντιμετώπιση του κάθε γεγονότος;
Ο δρόμος στον οποίο βαδίζω εδώ και χρόνια, μου δίνει τη δυνατότητα να ξεχωρίζω την πλάνη από την αλήθεια και να παραμένω στο κέντρο μου, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν υπάρχουν και στιγμές δικής μου αδυναμίας. Όμως, η δύναμη της πνευματικότητας στην οποία στηρίζομαι, τουλάχιστον όπως την εννοώ και τη βιώνω, αφορά την αυτογνωσία και την αγάπη. Την έλλογη αγάπη, την ενσυνείδητη αγάπη. Και ποια είναι μεγαλύτερη αγάπη, από τη θεϊκή αγάπη, πέρα από δόγματα και δογματισμούς; Ποια αγάπη είναι μεγαλύτερη από την αγάπη όπως εκφράστηκε από το Χριστό με τον πιο απλό τρόπο, αφήνοντάς μας το νόημα της βαθιάς του Διδασκαλίας μέσα από μια μόνο Προσευχή με το «Πάτερ Ημών»; Ποια είναι μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν που οδηγεί τον άνθρωπο στο να γνωρίσει τον εαυτό του, απελευθερώνοντάς τον από τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις του; Ποια είναι μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν που οδηγεί τον άνθρωπο να κατανοήσει ποιος πραγματικά είναι, τη φύση της ύπαρξής του, να γνωρίσει τι είναι αυτό που νιώθει και γιατί, τι είναι αυτό που κάνει και γιατί; Ποια είναι μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν που οδηγεί τον άνθρωπο σε συμπόνοια και επιείκεια προς τον ίδιο, και συνεπώς σε ακόμα μεγαλύτερη αγάπη; Ποια είναι μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν που οδηγεί τον άνθρωπο να αρχίζει να βιώνει και να εκδηλώνει τη θεϊκή σπίθα μέσα του, σύμφωνα με το «κατ’ εικόνα και ομοίωση», έννοια που προσδιορίζει το Θεό ως την τέλεια και απεριόριστη Αιτία και τον άνθρωπο ως την εκδήλωση Του; Ποια είναι μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν που πρεσβεύει την ενότητα και την αδελφότητα όλων των ανθρώπων με την προσφώνηση «Πάτερ Ημών» του Χριστικού μηνύματος, μια δήλωση που αποκαλύπτει όλα όσα πρέπει να ξέρουμε για το Θεό, για τον εαυτό και τον πλησίον; Ποια είναι μεγαλύτερη αγάπη από αυτήν που έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή στη συνειδητότητα των ανθρώπων, μέσα από την κατανόηση, τη συμπόνοια, και τη συγχώρεση, απλώνοντας όλο και περισσότερο Φως πάνω στη Γη;
Και για να έρθουμε στην παρούσα κατάσταση που ζούμε στον πλανήτη μας, ας μην ξεχνάμε πως οι προθέσεις του κάθε διεστραμμένου μυαλού – του μυαλού που βρίσκεται σε άγνοια και αποσύνδεση από το Θεό – καθώς και η έκβαση των σχεδίων του, παραμένει στη σφαίρα των εικασιών, χωρίς να υπολογίζει τη δύναμη του ξενοδόχου, τη βούληση του Θεού και του θεϊκού Σχεδίου Του, «ως εν Ουρανώ και επί της Γης». Η αγάπη του Θεού είναι αυτή που καθορίζει και που ορίζει τελικά τα πάντα.
Και κατά αντιστοιχία στο μικρόκοσμό μας, ο καθένας από εμάς, καθορίζει τη ζωή του σύμφωνα με την αγάπη και τις σκέψεις που επιτρέπει να βάλει στο σπίτι του μυαλού του.
Ας παραμένουμε λοιπόν μακριά από την καταστροφολογία και την καταστροφολαγνία που μας μαστίζει. Ας στηρίζει ο ένας τον άλλον, έστω και από απόσταση με ό,τι πιο υψηλοδονούμενο και φωτεινό μπορεί να προσφέρει. Ας επικεντρωνόμαστε σε αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε όμορφα και στη θέληση μας να τα μοιραστούμε, περνώντας αυτήν την ομορφιά και στους άλλους. Αυτή είναι η αντίστασή μας σε αυτά που συμβαίνουν. Αυτή είναι η αρμονία και η αφθονία που έχουμε στην υψηλότερή τους έκφραση. Αυτή είναι η δύναμη που υπάρχει στον καθένα και αυτήν καλούμαστε να δείξουμε αυτή τη στιγμή. Καλούμαστε να περάσουμε εξετάσεις με ευφυία, δηλαδή σοφία και αγάπη, έχοντας τη διαύγεια και τη διάκριση, για να μπορούμε να ξεχωρίζουμε το σανό από το σιτάρι, το σκοτάδι από το φως. Και ας μην ξεχνάμε πως το φως πάντα επικρατεί στο σκοτάδι. Όμως χρειάζεται και τη δική μας βοήθεια και συμμετοχή, κατά το «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Τι και αν η ζωή μας δίνει δυσκολίες. Είναι και αυτές μέρος του θεϊκού σχεδίου και της μαθητείας μας πάνω στη Γη. Όμως είναι και αυτές απαραίτητες για να αναγνωρίζουμε και την άλλη, τη φωτεινή πλευρά της ζωής, να βιώνουμε το Φως της Αλήθειας και της Αγάπης με το οποίο μας έχει προικίσει, ως παιδιά Του ο Δημιουργός μας. Όσο ο καθένας γίνεται ένας πυλώνας Φωτός πάνω στη Γη, τόσο περισσότερο βοηθάει σε αυτή τη μετάβαση, που κάνει ο πλανήτης μας. Μια μετάβαση από τις χαμηλές δονήσεις του τρισδιάστατου κόσμου στον οποίο ζούμε, στις υψηλότερες συχνότητες άλλων διαστάσεων και ανώτερης συνειδητότητας.
Ας διαλέξουμε για παρέα μας, σε αυτές τις στιγμές μοναξιάς που πολλοί νιώθουμε, την ομορφιά της ζωής, την ελπίδα της ζωής και τη θέληση για την ίδια τη ζωή. Την απόφαση ότι θα ζήσουμε και θα τα καταφέρουμε. Στον καθένα έγκειται να αποφασίσει τι θέλει.
Ας μην ξεχνάμε πως η ζωή είναι ένα θαύμα, και πως η ίδια είναι πλημμυρισμένη από τα θαυμάσια και θαυμαστά της έργα.