Με το πέρασμα του χρόνου, απέκτησα στη ζωή, μια συνειδητότητα, όπου επιτρέπω πλέον στον εαυτό μου να ζει μια «φυσιολογική» και όχι μια «κανονική» ζωή. Έμαθα να ακούω την εσωτερική μου φωνή, να ζω ως άτομο, να ακολουθώ τους ρυθμούς της γυναικείας μου φύσης, χωρίς να είμαι έρμαιο των κανόνων μιας άπληστης και ανικανοποίητης κοινωνίας, που εξομοιώνει τους πάντες, που κινείται με ανελέητο και αγχωτικό ρυθμό, όπου τίποτα δεν είναι αρκετό.
Έμαθα να βρίσκω την αξία της ύπαρξής μου, μέσα από το δικό μου βλέμμα, εσωτερικά και βαθιά, να αναζητώ στην κάθε στιγμή, ποια είμαι, τι νιώθω, τι θέλω, τι κάνω, εγώ για εμένα, μέσα από τις δικές μου ανάγκες. Ξέφυγα από τον εαυτό, που αναζητά την αξία του, μέσα από το βλέμμα των άλλων, μέσα από την αναγνώριση και την επιβεβαίωσή τους, με το να «κάνει» πράγματα, παρά με το να «είναι» ο εαυτός του. Έτσι έγινα παρούσα στη ζωή μου.
Σε μια περίοδο, λοιπόν, όπου προέχει η ανάγκη μου για χαλάρωση και ξεκούραση, επέλεξα να παρακολουθήσω μια τηλεοπτική σειρά, κάτι σπάνιο για εμένα ομολογώ. Καθώς, δεν περίμενα να βρω ανάμεσα σε όλα τα σκουπίδια που μας σερβίρουν, ένα διαμάντι, ένα ποιοτικό, λαμπερό, πανέμορφο διαμάντι. Δεν περίμενα πως θα ταυτιζόμουν τόσο πολύ με μια τηλεοπτική απόδοση που θα με συνέπαιρνε και θα κρατούσε αμείωτο το ενδιαφέρον μου, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Η εν λόγω σειρά ονομάζεται Downton Abbey, αποτέλεσε μια αποκάλυψη για εμένα και συνέβαλε σε μια πολύ μεγάλη εσωτερική αλλαγή.
Μέρες μετά την ολοκλήρωσή της, ο απόηχός της έρχεται και ξανάρχεται στη σκέψη μου, εικόνες στο μυαλό μου, διάλογοι, γεγονότα, συμπεριφορές, αναδύονται πολύ συχνά στη διάρκεια της ημέρας.
Κάτι το οποίο με οδήγησε να αναρωτηθώ: «Μα τι είναι αυτό που με μάγεψε σε αυτή τη σειρά; Μήπως είδα πλευρές του εαυτού; Μήπως είδα εμπειρίες μου; Mήπως είδα γεγονότα της ζωής μου»;
Η αλήθεια είναι, πως τα είδα όλα αυτά.
Kαι οι απαντήσεις άρχισαν να αναβλύζουν. Να ζητούν το χρόνο και το χώρο για να τις αποτυπώσω και να τις μοιραστώ.
Το Downtown Abbey, είναι ένα έργο ψυχογράφημα, ένας ύμνος στη ροή της ζωής, στις αξίες της οικογένειας, στην ενότητα και στο «μαζί» των ανθρώπων, όπου τα «ασύμβατα» των ταξικών διαφορών της κοινωνίας, γίνονται «συμβατά» μέσα από την αγάπη της καρδιάς. Αποτυπώνει όλη τη γκάμα των συναισθημάτων, που έχει ο άνθρωπος στις σχέσεις του, αλλά και τη δύναμη του σεβασμού και της συγχώρεσης να λιαίνει τις διαφορές τους. Με ένα πλήθος χαρακτήρων, ιδιοσυγκρασιών, ηλικιών, συμπεριφορών, να παρελαύνουν στα μάτια του θεατή – δίνοντας μαθήματα ζωής- εκδηλώνει και εκφράζει τη θέληση των ανθρώπων για συνύπαρξη, για ταίριασμα, για συν-δημιουργία.
Χρονικά διαδραματίζεται σε μια κοινωνία, με έντονο το στοιχείο του διαχωρισμού, στο τέλος του 19ου με αρχή του 20ου αιώνα, που δυσφορεί με τις μεγάλες αλλαγές, που χτυπούν το κατώφλι της. Μια κοινωνία, που από τη μια, αντιστέκεται και αγκομαχάει, προσπαθώντας να αφήσει πίσω το παλιό, το κατεστημένο, το αρτηριοσκληρωτικό, το περιοριστικό, το διαχωριστικό και από την άλλη παρασύρεται και προσαρμόζεται σε μια νέα εποχή, με μια πρωτόγνωρη ευελιξία που ανακαλύπτει στο διάβα των καιρών, αποδεχόμενη πως «τα πάντα ρει».
Κυρίαρχοι ρόλοι στις αλλαγές αυτές, αποδίδονται στις γυναίκες. Σε γυναικείους ρόλους ευαίσθητους αλλά και συνάμα δυνατούς, που αψηφούν το δογματισμό της εποχής, το κοινωνικό στάτους και την οικονομική ασφάλεια, για να υπηρετήσουν και να ακολουθήσουν τα «θέλω», τα ιδανικά, τις αξίες και τις ιδέες τους.
Γυναίκες «κινούνται» σε όλο το μεγαλείο της εξωτερικής και της εσωτερικής τους ομορφιάς, εκδηλώνοντας τα αρχέτυπα της θηλυκής αρχής, σε ρόλους μητέρας, συζύγου, κόρης, συντρόφου, αφεντικού, υπαλλήλου. Τα χαρακτηριστικά της γυναικείας φύσης – η γλυκύτητα, η καλοσύνη, η τρυφερότητα, η ευαισθησία, η ευγένεια, η κατανόηση, η φροντίδα, η αξιοπρέπεια – τονίζονται πολύ περισσότερο από την ομορφιά ενός κεφαλιού πάνω σε ένα καλαίσθητο σώμα. Είναι γυναίκες αληθινές, που αφήνουν στην άκρη τα προσωπεία και αποκαλύπτουν τόσο τη δύναμή τους, όσο και την αδυναμία τους, εκδηλώνουν τη χαρά, τον πόνο, την απογοήτευση, τη θλίψη μπροστά στο θάνατο και την απώλεια αγαπημένων. Δεν διστάζουν να είναι βαθιά ανθρώπινες, να ανθίζουν σε κάθε ηλικία, να έχουν το προνόμιο να είναι χρήσιμες, η κάθε μια με τον τρόπο της. Ρουφούν την κάθε στιγμή, ως νέες γυναίκες, ως μεσήλικες, ως ηλικιωμένες υπάρξεις, ίσως γιατί ενδόμυχα γνωρίζουν, πως αυτές φέρουν μέσα τους τους σπόρους της ζωής και της δημιουργίας.
Η φινέτσα, οι κινήσεις, τα λόγια και οι συμπεριφορές τους, γίνονται οι σειρήνες που προσελκύουν το ανδρικό στοιχείο, σε ένα κάλεσμα της ίδιας της ζωής, για «ζευγάρωμα» και συνύπαρξη.
Σε αναλογία των γυναικείων ρόλων, ανδρικοί ρόλοι εκδηλώνονται παράλληλα και αναπτύσσονται μέσα από τα εξατομικευμένα χαρακτηριστικά και τη φύση τους, σε όλη τη διάρκεια της σειράς, συμπληρώνοντας τον καμβά της ζωής. Έτσι δημιουργούνται σχέσεις, μεταξύ ανδρών και γυναικών. Σχέσεις διαφόρων ειδών. Σχέσεις συμβατές, σχέσεις ασύμβατες, σχέσεις προσδοκιών, σχέσεις ψευδαισθήσεων, σχέσεις εφηβικές, σχέσεις ώριμες, σχέσεις οικογενειακές, σχέσεις εργασιακές. Σχέσεις που «αρρωσταίνουν» και σχέσεις που «θεραπεύουν», ανάλογα με τη συναισθηματική ωριμότητα των εμπλεκομένων.
Η σειρά δίνει τροφή για σκέψη στον θεατή που διεισδύει στην ψυχοσύνθεση των ανδρών και των γυναικών που δημιουργούν σχέσεις. Διαφαίνονται σχέσεις γυναικών με άνδρες νάρκισσους και ανταγωνιστικούς, που μάχονται σαν κοκόρια, για να αποκτήσουν την πολυπόθητη γυναίκα, ως ένα λάφυρο του ανδρισμού τους. Άνδρες εγωκεντρικοί, οι οποίοι μέσα από την ακατέργαστη αρσενική ορμή τους, πληγώνουν τη γυναικεία φύση, εκμεταλλευόμενοι την αφέλεια, την αγνότητα, την ανάγκη της για αγκαλιά, για μοίρασμα, για αγάπη.
Στον αντίποδα, όμως, βλέπουμε και σχέσεις με άνδρες, που λειτουργούν διαφορετικά, χωρίς εγωισμό, συναισθηματικά ώριμοι, που ξέρουν να ακούν, που είναι εκεί παρόντες για εκείνες, όπως εκείνες για αυτούς σε μια καθημερινή αμοιβαιότητα, για να απολαύσουν πλευρές της ζωής και να ξεπεράσουν τους υφάλους της. Σχέσεις που αναλογούν στους πραγματικούς άνδρες και όχι στα αρσενικά, που έλκονται από τα φουσκωμένα στήθη και τα προκλητικά ρούχα. Σχέσεις με άνδρες, που εκδηλώνουν την ανώτερη φύση τους, που δημιουργούν σχέση μέσα από τα εξευγενισμένα πεδία της ύπαρξής τους, που τιμούν την ανδρική τους φύση, που αναγνωρίζουν στη γυναίκα τη συνοδοιπόρο και τη συν-δημιουργό ζωής, Άνδρες που σέβονται τη γυναίκα, που την υπολογίζουν, που τη θαυμάζουν, που την εξυψώνουν, που την τιμούν. Άνδρες που έχουν τη διαύγεια και την ωριμότητα, να διακρίνουν, να αναγνωρίσουν και να εκτιμήσουν τη θηλυκότητα, στην ολόκληρη ομορφιά της, στο απόσταγμά της, στο άρωμα γυναίκας που αναδύεται μέσα από την παρουσία της.
Πέρα από τις σχέσεις ανδρών και γυναικών, διαφαίνονται και οι σχέσεις μεταξύ γενεών και ιεραρχίας σε οικογενειακό και εργασιακό πεδίο, όπου ο σεβασμός εμπνέεται και δεν επιβάλλεται, όπου η αφοσίωση κερδίζεται και δεν διατάσσεται, όπου η αγάπη καλλιεργείται και δεν ορίζεται. Μια ιεραρχία η οποία γλυκαίνει και στρογγυλεύει τις γωνίες τής αυστηρότητάς της μπροστά στην ανθρωπιά, στην αλληλεγγύη και στην καλοσύνη, που αναδύονται πολλές φορές από τους ανθρώπους, σε στιγμές συνύπαρξης, ανάγκης, αλλά και σε απρόβλεπτες καταστάσεις.
Εδώ η έννοια της οικογένειας διευρύνεται και ερμηνεύεται, ως η πέρα από τους δεσμούς αίματος σχέση, ως το βασίλειο του ανοιχτού μυαλού και της ζεστής καρδιάς, πεδίο κατανόησης, αποδοχής, θαλπωρής, χαράς, με κοινούς στόχους και οφέλη. Ένας χώρος αγκαλιάς και μοιράσματος, τον οποίο πάντα κάποιος θέλει να ξαναβρίσκει και στον οποίο θέλει να ξαναγυρνά από όπου και αν η ζωή τον πηγαίνει.
Σε όλες αυτές τις σχέσεις, που εξελίσσονται στη διάρκεια της σειράς, ένας επιπλέον παράγοντας έπαιξε για μένα σημαντικό ρόλο σε αυτά που ένιωσα, σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία και την ανάγκη μου για ομορφιά και καλαισθησία. Είναι η ζωή κοντά στη φύση, κοντά στην ηρεμία και στη συλλογική οικειότητα ενός χωριού, μακριά από τις πολύβουες πόλεις, η οποία αποτελεί το ευρύτερο περιβάλλον για επαφή και επικοινωνία, με τον έξω κόσμο.
Τα όμορφα σπίτια επίσης αποτέλεσαν το σκηνικό στη μαγεία που άσκησε αυτή η σειρά επάνω μου. Σπίτια που ανοίγουν διάπλατα τις πόρτες τους για να υποδεχτούν και να φιλοξενήσουν συγγενείς και γνωστούς, σπίτια που μετατρέπονται και αναδεικνύονται σε λειτουργικούς χώρους, ανάλογα με τα ιστορικά γεγονότα της εποχής, σπίτια ως πλαίσιο κοινωνικοποίησης, συνεργασίας και εξέλιξης.
Πρωταγωνιστής ανάμεσά τους, ορθώνεται ένας επιβλητικός πύργος, «ντυμένος» με όλο το περίτεχνο και βαρύ διάκοσμο της εποχής εκείνης, με τις μεγάλες αίθουσες με τα πολυάριθμα δωμάτια, με τα στοιχεία εκείνα που καταθέτουν την πολυετή παρουσία των προγόνων, με τα έργα τέχνης να κοσμούν τους τοίχους και να θυμίζουν το ένδοξο παρελθόν, με τα ακριβά αντικείμενα και τα κειμήλια να μαρτυρούν τη διαδοχή της αφθονίας και της ιστορίας των γενεών.
Μαζί με αυτά τα εξωτερικά σύμβολα του πλούτου και της αφθονίας, τα εκπληκτικά ενδύματα τόσο των γυναικών όσο και των ανδρών έρχονται να δηλώσουν και αυτά, την καταγωγή της οικογένειας, και τη σημασία που αποδίδεται στις, καθ΄ όλη τη διάρκεια της ημέρας, συναντήσεις τους.
Και όλα αυτά εκφράζονται χωρίς αλαζονεία, τιμώντας την ουσία, περισσότερο από την περί-ουσία.
Παράλληλα με την περίτεχνη αισθητική που κυριαρχεί στους επάνω ορόφους του πύργου, μια άλλη διαφορετική ομορφιά, αυτή της απλότητας και της λιτότητας, απλώνεται στους κάτω χώρους, που φιλοξενεί το προσωπικό, για να προσφέρει κάθε τόσο στη ματιά του θεατή μια ενδιαφέρουσα οπτική εναλλαγή και ξεκούραση. Ένας χώρος που λειτουργεί με εξαιρετική οργανωτική πειθαρχία, με έντονη δραστηριότητα και συγκεκριμένες θέσεις για τον καθένα, σαν ένα ανθρώπινο μελίσσι, που προετοιμάζεται και δημιουργεί, για να προσφέρει κυριολεκτικά και μεταφορικά, τροφή και φροντίδα στους κατοίκους των επάνω ορόφων.
Δύο διαφορετικοί χώροι, δύο διαφορετικοί κόσμοι ομορφιάς, συνυπάρχουν σε μια αρμονική συμβίωση, για να τοποθετήσουν τον παράγοντα άνθρωπο στο κέντρο της ύπαρξής τους.
«Μας αρέσουν οι δυνατές γυναίκες». Είναι τα λόγια ενός άνδρα πρωταγωνιστή στο τελευταίο επεισόδιο.
«Ναι» είπα μέσα μου. «Αυτές σας ταιριάζουν και σας αναλογούν».
Ταυτίστηκα.
Τι και αν η ζωή κυλάει, ρέει, αλλάζει, ανατρέπει, μεταμορφώνει, μετουσιώνει, μετασχηματίζει όλους και όλες στο διάβα της. Δεν χάνει ποτέ το νόημα και τη μαγεία της. Γιατί μαζί της έρχεται ο Γέροντας – Χρόνος. Ο μεγάλος διδάσκαλος να δώσει τα μαθήματά του, να δείξει πως τα πάντα είναι δυνατά, αρκεί εμείς να θέλουμε να είμαστε συνειδητοί και παρόντες στη ζωή, να παίρνουμε το καλύτερο από αυτήν, ό,τι και αν μας δίνει. Μας υπενθυμίζει πως είμαστε όλοι μαθητές της, όλοι εκφραστές – καθένας με τον τρόπο του – της μαθητείας αυτής.
Η ίδια η ζωή έρχεται να μας επιβεβαιώσει, πως εσωτερική και εξωτερική ομορφιά μπορούν να συνυπάρξουν, να φέρουν αρμονία και ευτυχία στη ζωή.
Ναι, η ζωή με μαγεύει.