Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας κάποιες πολύ βαθιές εσωτερικές ερωτήσεις και αναζητήσεις, δίνοντας, ίσως, ένα ερέθισμα σε όποιον επιθυμεί, να αναρωτηθεί για τη δική του θέση και στάση ζωής.
Βαδίζοντας σε ένα δρόμο ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας, σε ένα δρόμο αναζήτησης της ουσίας της ύπαρξης του ανθρώπου, βρέθηκα προ ημερών σε ένα δίλημμα και προβληματισμό.
Ένα προβληματισμό που πυροδοτήθηκε από το άκουσμα ενός κληρικού να αναφέρεται πολύ έντονα στον περιορισμό της λειτουργίας των εκκλησιών και στην απόδειξη της πίστης του ανθρώπου προς το Θεό, μέσα από τη συμμετοχή του στη θεία Κοινωνία.
Ο προβληματισμός μου γεννήθηκε, από την ερώτηση μέσα μου, αν τον Χριστιανό τον προσδιορίζει μόνο η συμμετοχή του στα τελετουργικά τής εκκλησίας, ή αν ο ορισμός επεκτείνεται και σε άλλα επίπεδα. Μου ήρθαν μνήμες από την παιδική μου ηλικία, αλλά και τη μετέπειτα ζωή μου, ως ενήλικη γυναίκα, για την απορία που μου δημιουργούσαν κάποιοι άνθρωποι, που τους έβλεπα να πηγαίνουν στην εκκλησία, να κάνουν προσφορές, δωρεές, να κοινωνούν τακτικά και να ακολουθούν τους τύπους της εκκλησίας, οι οποίοι, όμως στη συμπεριφορά τους, ουδόλως ήταν εναρμονισμένοι με τη πρακτική διδασκαλία του Ιησού.
Eρωτήματα είχα στο μυαλό μου από παιδί:
«Μα ποιος είναι τελικά Χριστιανός; Ποιος θεωρείται Χριστιανός; Πώς δείχνει καθένας την πίστη του στο Θεό και στον Ιησού Χριστό;
Με ποιο τρόπο; Tο φαίνεσθαι ή το πράττειν; Tην επιφάνεια ή την ουσία;
Και ποια είναι η επιφάνεια και ποια είναι η ουσία;
Τι δίδασκε ο Ιησούς; τι ήθελε πράγματι να πιστεύουμε και να πράττουμε;
Η εσωτερική μου αναζήτηση με οδήγησε στην αναγνώριση, πως η διδασκαλία του Ιησού, είναι αποκλειστικά μεταφυσική και πνευματική. Η Επί του Όρους Ομιλία Του, αρχίζοντας με τους Οκτώ Μακαρισμούς και η Προσευχή τού Κυρίου που μας άφησε, αποτελούν την ουσία όλης της Χριστιανικής διδασκαλίας, με μεγάλη πνευματικότητα και ουσιαστική εφαρμογή στην καθημερινή ζωή. Ένα συμπυκνωμένο απόσταγμα δύναμης, για να γνωρίσουμε τη φύση του Θεού, τον εαυτό, τη σχέση μας με το Θεό και τον πλησίον. Μας την έδωσε με τέτοια σαφήνεια και αμεσότητα, ώστε να μπορεί να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του κάθε ανθρώπου, στο επίπεδο ακριβώς της εξέλιξης στην οποία βρίσκεται. Τη διατύπωσε με τέτοια σοφία για να μην μπορεί να διαστρεβλωθεί, παρέχοντας στον αναζητητή όλα όσα είναι αναγκαία, τόσο για τη φροντίδα της ψυχής του, όσο για την ενσαρκωμένη υλική ζωή του. Μας δίδαξε με ποιο τρόπο και πώς μπορούμε να φέρουμε υγεία, ευτυχία και ειρήνη στη ζωή μας. Μας έδωσε όλα τα στοιχεία για να χτίσουμε μια ζωή αληθινής ευημερίας και αφθονίας.
Ο Ιησούς μάς δίδαξε, πως όσο και να έχουμε βυθιστεί μέσα στην άγνοια, όσα λάθη και να έχουμε κάνει, όσες αδυναμίες και ατέλειες και να έχουμε, όσο και να έχουμε χάσει το δρόμο μας, ο Θεός είναι πάντα κοντά στον καθένα με απεριόριστη θεία Αγάπη και θεία Αλήθεια, για να μας φωτίσει και να μας καθοδηγήσει. Αρκεί να ζητήσουμε τη βοήθειά Του. «Αιτείτε και δοθήσεται υμίν».
Ο Θεός δεν είναι ένα ον τιμωρός. Ο Θεός δεν είναι ένας περιοριστικός οδηγός, που για να αγγίξουμε το μεγαλείο της Αλήθειας και της Αγάπης Του, απαιτεί υπακοή στο τι τρώμε και τι δεν τρώμε, στο τι πίνουμε και τι δεν πίνουμε, στο αν ακολουθούμε ή όχι, τελετουργικές διαδικασίες και κανόνες σε ορισμένους χρόνους και εποχές.
Όχι, τίποτα από όλα αυτά, γιατί ο Θεός είναι Παν-Περιεκτική Αγάπη. Και μέσα σε αυτή τη θεία Αγάπη δεν υπάρχει κανένας όρος και καμιά προϋπόθεση.
Ο Ιησούς ήρθε σε σύγκρουση με το Εβραϊκό ιερατείο και τις θεωρίες του, σύμφωνα με τις οποίες η σωτηρία έρχεται, μόνο, αν κάποιος είναι συνεπής στις υποχρεώσεις του Ναού. Ένας σύγχρονος ραββίνος καταμέτρησε σε 600 περίπου τα καθήκοντα του πιστού, κάτι το οποίο είχε ως αποτέλεσμα μια μόνιμη αίσθηση ασυνέπειας και αμαρτίας εκ μέρους του. Η τακτική του Ιησού έρχεται σε αντίθεση με αυτό, διδάσκοντας πως στην πραγματικότητα αυτό-τιμωρούμαστε από τις δικές μας ενέργειες και το δικό μας λανθασμένο τρόπο σκέψης και πως, παρόλο αυτά, έχουμε πάντα προσπέλαση σε ένα Θεό-Δημιουργό που αγαπά τα πάντα, που συγχωρεί και που θα μας δώσει τη δική Του δύναμη για να ξαναβρούμε τον εαυτό μας. Ο Ιησούς, καταπολέμησε την έμφαση και την επιβολή κάθε είδους τυπολατρείας στους ανθρώπους. Εκείνο στο οποίο επέμενε ήταν ένα ορισμένο πνεύμα συμπεριφοράς για την ανάπτυξη της ψυχής. Αυτή είναι η μοναδική πρόοδος στην οποία αναφέρεται η Βίβλος όταν μιλά για τη δεύτερη γέννηση. Μιλά για την εσωτερική αλλαγή του ανθρώπου και την ανέλιξη της ψυχής. Ο Ιησούς δίδασκε μόνο αρχές, γνωρίζοντας πως αν το πνεύμα είναι σωστό, οι λεπτομέρειες τακτοποιούνται. Αυτό που τον ενδιέφερε ήταν ο χαρακτήρας. Για αυτό και η διδασκαλία τού Ιησού ήρθε να συμπληρώσει την προσέγγιση του ιερατείου, να την ολοκληρώσει. «Μή νομίσητε ότι ήλθον καταλύσαι τον νόμον ή τους προφήτας, ουκ ήλθον καταλύσαι αλλά πληρώσαι» (Μη νομίσετε πως ήρθα για να καταργήσω τον νόμο ή τους προφήτας. Δεν ήρθα για να καταργήσω αλλά για να τα ολοκληρώσω). (απόσπασμα του βιβλίου «Η επί του Όρους Ομιλία» του Έμμετ Φοξ, εκδόσεις Πύρινος Κόσμος).
Ο αληθινός Χριστιανισμός ήρθε να διευρύνει και να εμπλουτίσει τη ζωή τού ανθρώπου, να την κάνει πληρέστερη, πλατύτερη και καλύτερη, όχι για να την περιορίσει.
Ο Ιησούς ήταν ο πιο ελεύθερος και επαναστατικός από όλους τους διδασκάλους. Γιατί εκείνοι που δέχτηκαν και δέχονται τη διδασκαλία Του και την υιοθετούν στην καθημερινότητά τους, ανατρέπουν στην κυριολεξία όλη τους την ύπαρξη και τη ζωή.
Ο Ιησούς ήταν ένας διδάσκαλος μεταφυσικός και πέρα για πέρα πρακτικός, που τον απασχολούσε η πορεία της ψυχής μας. Τον απασχολούσαν αποκλειστικά οι καταστάσεις συνειδητότητας, οι σκέψεις και οι πεποιθήσεις των ανθρώπων, γιατί αυτές είναι που έχουν βαρύτητα, αυτές είναι οι γενεσιουργές αιτίες όλων των προβλημάτων μας. Ο Ιησούς δεν εστίασε σε λεπτομέρειες της εξωτερικής συμπεριφοράς του ανθρώπου, στις οποίες έδωσε ένα εσωτερικό αποσυμβολισμό και ερμηνεία στην Επί του Όρους Ομιλία Του, αλλά επικεντρώθηκε στη μεταβολή του τρόπου σκέψης μας. .
Για να δώσω ένα παράδειγμα, αναφέρομαι στην έννοια της λέξης «θυσίες», που περιγράφεται στη διδασκαλία του. Ο Ιησούς αναφέρεται στις θυσίες που πρέπει ασφαλώς να υπάρχουν, αλλά στις θυσίες αυτών, χωρίς τα οποία κάποιος είναι ευτυχέστερος και όχι στη θυσία αυτών που αξίζει πράγματι να έχει. Εκείνα που πρέπει κάποιος να θυσιάσει είναι η άγνοια και τα εμπόδια του εγώ, ο εγωισμός, ο εγωκεντρισμός, η απολυτότητα, ο φόβος, οι πλάνες και οι ψευδαισθήσεις του νου. Χρειάζεται να θυσιαστούν, οι χαμηλών δονήσεων και ζωικών ενστίκτων πράξεις μας, όπως η επιβολή της γνώμης, η ισχυρογνωμοσύνη και η τάση κυριαρχίας στην ελεύθερη βούληση ενός άλλου ανθρώπου, ο άκρατος και ανικανοποίητος υλισμός, η ματαιοδοξία και η φιλαυτία.
Χρειάζεται να αφιερώνει ο άνθρωπος χρόνο σε πράγματα που αξίζουν αληθινά, όπως είναι η θεραπεία του εαυτού, η πνευματική προσπάθεια για κατανόηση και σοφία, η απελευθέρωση του νου και το άνοιγμα της καρδιάς του, στην εξελικτική του πορεία. Ο χρόνος της πνευματικής ωρίμανσης έρχεται σταδιακά και ο άνθρωπος ανθίζει στη ζωή όπως ένα τριαντάφυλλο, που από μπουμπούκι γίνεται ένα πανέμορφο ανοιχτό μυρωδάτο άνθος, που ευωδιάζει και απλώνει το άρωμα του, παντού γύρω του. Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος, υπερβαίνει τα όρια της υλικής του υπόστασης, χωρίς να την αναιρεί. Είναι το σημείο που μέσα από τη δική του πνευματική ανάπτυξη συμπαρασύρει και αναβαθμίζει και την υλική του φύση, δηλαδή τις σκέψεις του, το λόγο του, τα συναισθήματα και τις πράξεις του. Έτσι γίνεται ο κατ’ εικόνα και ομοίωση άνθρωπος, του Θεού Δημιουργού Του. Σε αυτό το στάδιο ο άνθρωπος αναγνωρίζει τον πυρήνα της ύπαρξής του, ως Πνευματοψυχή, ως τη θεία Αλήθεια και τη θεία Αγάπη που κατοικούν μέσα του. Αναγνωρίζει την ύπαρξή του, ως θεϊκή έκφραση εξατομικευμένης συνειδητότητας, με δημιουργική σκέψη και ελεύθερη βούληση. Αναγνωρίζει την παρουσία του, ως θεία εκδήλωση, μέσα σε ένα Πάνλαμπρο Φωτεινό Πεδίο Απεριόριστων Δυνατοτήτων και Πιθανοτήτων θεϊκής Δημιουργίας.
Αυτό το μεγαλείο είμαστε οι άνθρωποι, το τέλειο Δημιούργημα Του, του Πάτερ Ημών. Συνεπώς, ως παιδιά τού Θεού, οι κατ΄εικόνα και ομοίωση Του, στο βαθύ και αληθινό επίπεδο της ύπαρξής μας ως ψυχές, είμαστε όλοι ενωμένοι με τον θεϊκό Πατέρα μας και συνεπώς πνευματικά αδέλφια. Μόνο ο κοινός κατώτερος νους μάς διαχωρίζει, ως υπάρξεις από τα εξωτερικά μας γνωρίσματα και χαρακτηριστικά, του φύλλου, της γλώσσας που μιλάμε, της εθνικότητάς που είμαστε, της θρησκείας στην οποία πιστεύουμε, της δουλειάς που κάνουμε, της οικονομικής η κοινωνικής μας κατάστασης.
Πόσες ψευδαισθήσεις…Όλες, επιφάνεια της ύπαρξής μας.
Το μεγαλείο του Θεού, υπάρχει μέσα και γύρω μας σε κάθε τι που βλέπουμε σε αυτό το Απεριόριστο Θείο Πεδίο της Ύπαρξης. Ο Θεός είναι «Ο Πανταχού Παρών και τα πάντα Πληρών, το Πνεύμα της Αληθείας και της Αγάπης, Ο Ζωής Χορηγός, ο Θησαυρός και η Πηγή των Αγαθών».
Γιατί ο Θεός είναι παντού.
Είναι μέσα στο αίμα και στα κύτταρά μας.
Είναι μέσα στο νου και στην καρδιά μας.
Είναι μέσα στην έμπνευση και στα έργα μας.
Αλλά…,
Ο Θεός είναι και μέσα στα βλέμμα ενός σκυλιού.
Είναι μέσα στο κελάϊδισμα ενός πουλιού.
Ο Θεός είναι μέσα στα τριφύλλια ενός αγρού.
Ο Θεός είναι μέσα στις θάλασσες, στα ποτάμια και στις λίμνες.
Ο Θεός είναι μέσα στα λουλουδιασμένα λιβάδια.
Ο Θεός είναι παντού, μέσα στον Ουρανό και τη Γη.
Μπορεί λοιπόν αυτή τη στιγμή οι εκκλησίες μας να είναι κλειστές, όμως τα πάντα γύρω μας και μέσα μας είναι ο Ναός Του.
Ας δηλώνουμε την πίστη μας σε Αυτόν μέσα από την καθημερινή προσευχή μας για Φώτιση και Καθοδήγηση, μέσα από την πνευματική μας προσπάθεια να γινόμαστε η καλύτερη εκδοχή της ύπαρξής μας, γνωρίζοντας τον εαυτό, φωτίζοντας τις σκοτεινές μας πλευρές, διορθώνοντας τα ελαττώματα, τις ατέλειες, τα πάθη μας, εκφράζοντας τις δυνατές και δημιουργικές μας όψεις. Ας Τον τιμούμε με τη στάση μας, απέναντι στον εαυτό και στους άλλους, μέσα από τη θέση μας προς την ίδια τη ζωή, αναγνωρίζοντας την ολότητα της ύπαρξής μας, ως πνευματικά και υλικά όντα. Ας αναμορφώνουμε τη ζωή μας σύμφωνα με τη διδασκαλία Του, μέσα από την πνευματική μας ανύψωση. Μια κατάσταση που όχι μόνο δεν αναιρεί την υλική αφθονία, αλλά την συμπαρασύρει σε μια αναβαθμισμένη υλική ευημερία, όπου ο ανταγωνισμός, η σύγκριση και η εκμετάλλευση, δίνουν τη θέση τους στην ενότητα, την ισότητα και το σεβασμό.
Ο ολόκληρος άνθρωπος γίνεται πηγή ελευθερίας, δημιουργίας, προσφοράς και μοιράσματος. Καθώς συνειδητά τίθεται στην υπηρεσία της Άγιας Βούλησης και της Δόξας του Θεού. Συνειδητά εργάζεται ακούραστα για να πετύχει το στόχο του, να φέρνει την αρμονία, την ειρήνη, τη χαρά και την ευτυχία στη ζωή του, για το ανώτερο καλό του και το καλό όλων των όντων.
Αυτή είναι η ουσιαστική έννοια της σωτηρίας του ανθρώπου στην οποία αναφέρεται, ο Ιησούς, μέσα από τις ριζικές και μόνιμες ποιοτικές αλλαγές στη συνειδητότητά μας. Η απόκτηση αυτής της συνειδητότητας είναι το μυστικό του Χριστικού Μηνύματος. Αυτή τη συνειδητότητα είναι που ονομάζει ο Ιησούς, «Δρόμο της Ζωής».
Είναι ο «Δρόμος της Ζωής» του ολόκληρου εαυτού. Του αφυπνισμένου εαυτού, αυτού που λάμπει, που ακτινοβολεί, που φωτίζει, που ζεσταίνει, που εργάζεται, που δημιουργεί μέσα από όλη του τη δύναμη, με ιερή και απεριόριστη υγεία, χαρά, ευκολία, έρωτα, αγάπη, ευτυχία, επιτυχία, πλούτο και αφθονία.
Αυτά είναι τα θαυμάσια, θαυμαστά, θαύματα, της θεϊκής ενοποίησης του πνεύματος με την ύλη, που βιώνει ο ολόκληρος εαυτός.