Το μεγαλύτερο δώρο, κατά τη γνώμη μου, που μπορεί να κάνει ένας γονιός μετά το δώρο της ζωής, είναι να γίνει ο ίδιος ένας αφυπνισμένος και συνειδητοποιημένος γονιός, αποτελώντας ένα παράδειγμα προς το παιδί του. Και ο λόγος είναι, γιατί η οικογένεια αποτελεί τον πυρήνα της κοινωνίας και το πρωταρχικό πεδίο στο οποίο μεγαλώνει και αναπτύσσεται ένα παιδί. Στο οικογενειακό περιβάλλον, το παιδί, θα αντλήσει όλα τα ερεθίσματα, ως πράξεις, συμπεριφορές, εικόνες, λόγια, ακούσματα, που θα αποτελέσουν τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις με τις οποίες θα διαμορφώσει την εικόνα που θα έχει αργότερα για τον εαυτό του.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, το παιδί θα καταγράψει μνήμες που θα του δημιουργήσουν όχι μόνο θετικά και αλλά και αρνητικά συναισθήματα, τα οποία θα εκδηλωθούν στην ενήλικη ζωή του, ως ανασφάλεια, έλλειψη εμπιστοσύνης, έλλειψη αξίας και αγάπης του εαυτού.
Κανένας όμως γονιός δεν φταίει για τις συμπεριφορές του. Οι γονείς κάνουν το καλύτερο που μπορούν σύμφωνα με την επίγνωση και τις δυνατότητες που έχουν. Καθώς κάθε τωρινός γονιός, υπήρξε και εκείνος ένα παιδί με τους δικούς του γονείς, έχοντας τις δικές του καταγραφές και μνήμες. Έτσι το μόνο που επαναλαμβάνεται από γενιά σε γενιά είναι η άγνοια.
Ένας γονιός ακόμα και αν δεν έχει «δουλέψει» με τον εαυτό του είναι πολύτιμος, αλλά παραμένει ένα ακατέργαστο διαμάντι. Ένας «δουλεμένος» όμως, συναισθηματικά ώριμος γονιός με αυτογνωσία, αποκτά τη λάμψη ενός καθαρού διαμαντιού, μια λάμψη που μόνο φως σκορπίζει γύρω του.
Έτσι ένας αφυπνισμένος γονιός, θα δημιουργήσει αφυπνισμένα παιδιά τα οποία θα γίνουν αφυπνισμένοι γονείς για να δημιουργήσουν και αυτοί με τη σειρά τους αφυπνισμένα παιδιά και ούτω καθ’ εξής η ζωή συνεχίζεται για να δημιουργηθούν αφυπνισμένες κοινωνίες.