Πριν πολλά χρόνια στο δρόμο της πνευματικής μου αναζήτησης, είχα ρωτήσει μια δασκάλα μου: «Πού βρίσκω τόση δύναμη να ξεπερνώ τις δυσκολίες που έχω ζήσει»;
«Στη δύναμη της ψυχής σου», μου είχε απαντήσει.
«Είναι η δύναμη που έχεις εσύ και όλοι οι άνθρωποι, αρκεί να θέλουν να την αναγνωρίσουν και να την αξιοποιήσουν στη ζωή τους», μου είχε πει.
Θυμόμουν…Σκεπτόμουν…
Ανατρέχοντας σε συγκεκριμένες εμπειρίες της ζωής μου, σε στιγμές που όλοι γύρω ήταν σε κατάσταση πανικού και απορίας που συνέχιζα να χαμογελώ, αναγνώρισα μια διπλή όψη της ύπαρξής μου. Αυτήν που βρισκόταν σε κατάσταση σοκ και συγχρόνως αυτήν που βίωνε μια πρωτόγνωρη ηρεμία. «Ή έχω τρελαθεί, ή κάτι άλλο συμβαίνει», μουρμούριζα μέσα μου.
Διαζύγια, θάνατοι, έλλειψη γονιών, αποχωρισμοί, οικονομική καταστροφή, απώλεια σπιτιού, πρόβλημα επιβίωσης, τεράστια συναισθηματική εξαπάτηση, απουσία στήριξης και κατανόησης από κοντινούς ανθρώπους, με γέμιζαν με πολύ πόνο, φόβο και θυμό.
Και όμως προχωρούσα, σαν ένα αόρατο χέρι να με σηκώνει ψηλά, ξανά και ξανά σε κάθε δύσκολη στιγμή, για να με ακουμπήσει σε στέρεο έδαφος.
Ήταν στιγμές που στρέφοντας το βλέμμα μου στον ουρανό, παρακαλούσα, προσευχόμουν, ζητούσα διαρκώς καθοδήγηση…
Και οι απαντήσεις έρχονταν ως δια μαγείας…
Το δώρο της συγγραφής, μέσα από τον τρόπο που αυτό εκδηλώθηκε στη ζωή μου, μου αποκάλυψε πως είμαστε υπάρξεις πολύ πιο σύνθετες από αυτό που φανταζόμαστε. Το γράψιμο με έφερε σε επαφή με εκείνη την ήρεμη και δυνατή πλευρά του εαυτού μου, που κάποτε δεν μπορούσα να αναγνωρίσω. Κατανόησα πως όλα γίνονταν, όπως χρειάζονταν να γίνουν, για την εξελικτική μου πορεία. Ίσως να είναι δύσκολο για κάποιους να το δεχτούν, ειδικά όταν βρίσκονται μέσα στο πόνο τους, αλλά αυτή η επίγνωση με άλλαξε ριζικά.
Με μεγάλη θέληση και τη βοήθεια του εκάστοτε δασκάλου μου, τράβηξα το πέπλο που θόλωνε τη ματιά μου προς τη ζωή. Μπορεί στην πορεία, μέσα στις ατέλειες της ανθρώπινης μου φύσης, να έχανα πολλές φορές την ισορροπία, όμως είχα τον τρόπο να ξαναβρίσκω τη δύναμη μου. Η τάση μου να πηγαίνω προς το Φως και να θέλω να παραμένω εκεί με έφερνε στο κέντρο μου.
Το χαμόγελο ζωγραφιζόταν στο πρόσωπό μου, ακόμα και όταν ήμουν θλιμμένη. Ένα χαμόγελο που δεν πήγαζε από ψευδαισθήσεις και ουτοπίες, αλλά από τη νέα συνειδητότητα που είχε ξεκινήσει να φωτίζει την ύπαρξη μου. Όλα ήταν καλοδεχούμενα. Είχα αποκτήσει την κάθε στιγμή, εύκολη ή δύσκολη, την επίγνωση του «ποια είμαι» και γιατί, του «τι μου συμβαίνει» και γιατί, του «τι νιώθω» και γιατί, του «τι κάνω» και γιατί. Η πρόκληση μου ήταν να αφήνομαι στη ροή, να ερμηνεύω τη ζωή και να παίρνω το καλύτερο από αυτήν.
Αναγνώρισα την αξία μου μέσα στην ύπαρξη μου, το νόημα της ζωής μου μέσα στη μαθητεία μου, το στόχο μου μέσα στην εξέλιξη μου. Η ζωή έγινε ένας φίλος, ένας δάσκαλος . Οι εμπειρίες δεν ήταν εκεί για να με ταλαιπωρήσουν, αλλά για να με μάθουν, για να θεραπεύσουν τα τραύματα μου, για να με απελευθερώσουν και να με προχωρήσουν. Βιώνοντας έτσι τη θετική προσέγγιση της ζωής και δυναμώνοντας εσωτερικά, δεν επέτρεπα πλέον σε καταστάσεις και σε ανθρώπους να ποδοπατούν την καρδιά μου, να τσαλακώνουν τα όνειρα μου, να εγκλωβίζουν τα θέλω μου, το όραμα μου, την ελευθερία να είμαι ο εαυτός μου. Η ζωή μου, μου ανήκε και εγώ θα αποφάσιζα τι θα έκανα με αυτήν.
Με αυτό τον τρόπο – κατανοώντας και βιώνοντας όλο και περισσότερο την πραγματική έννοια της αγάπης του εαυτού – προχωρούσα, προχωρώ και θα συνεχίσω να προχωρώ, γιατί έχω επιλέξει ό,τι και αν συμβαίνει στη ζωή, να μην ακυρώνει την αλήθεια μου, τις αξίες μου, τον ενθουσιασμό μου, τη χαρά μου και τη θέληση μου να είμαι ευτυχισμένη.
Δεν μπορώ να πείσω κανέναν να είναι ευτυχισμένος αν δεν το θέλει. Όμως έχω την ανάγκη να μοιραστώ αυτή τη προσέγγιση και το βίωμα της ευτυχίας με άλλους ανθρώπους, τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο.
Για αυτό και χαμογελώ. Είναι το χαμόγελο της ψυχής μου.
Αμαλία Ειρήνη Τζιμοπούλου