Η συγχώρεση του εαυτού μας για τα λάθη, τις αδυναμίες, τις ατέλειες, τα ελαττώματα που έχουμε, αποτελεί τη βάση για τη μετουσίωση και τη μεταμόρφωση της ολότητας της ύπαρξης και της ζωής μας.
Γιατί η συγχώρεση εμπεριέχει και εμπεριέχεται στην υψηλότερη δόνηση που υπάρχει στο σύμπαν, στη δόνηση της κοσμικής Αγάπης, της θεϊκής Αγάπης, αυτήν του Θεού- Δημιουργού μας. Και καθώς είμαστε πλασμένοι κατ’εικόνα και ομοίωση Αυτού, ο σπινθήρας του Δημιουργού υπάρχει στον καθένα από εμάς. Είμαστε στον πυρήνα της ύπαρξης μας, ως ψυχές, θεία Συνειδητότητα, θείο Φως, θεία Αγάπη, θεία Αλήθεια και ως εκ τούτου, είμαστε «μικροί θεοί», δημιουργοί κατ’αναλογία του δικού μας σύμπαντος και ζωής.
Η δύναμη και το αποτέλεσμα της συγχώρεσης του εαυτού μέσα από τον σπινθήρα της θεϊκής μας Παρουσίας και Αγάπης, είναι ασύλληπτη και απεριόριστη, καθώς η δόνηση της επηρεάζει κάθε κύτταρο, κάθε όργανο, όλο το φυσικό, το συναισθηματικό και το νοητικό μας σώμα. Η προσωπικότητα μας καθαρίζεται από τα σκιερά της μέρη – τις ατέλειες και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης – λειαίνεται και αποκτά τη διαύγεια και τη λαμπρότητα του Φωτεινού μας εαυτού. Μέσα από τη συγχώρεση του εαυτού, η προσωπικότητα συντονίζεται όλο και περισσότερο με τις υψηλότερες δονήσεις της ύπαρξης μας, αυτές της ψυχής μας, με αποτέλεσμα τη μεταμόρφωση της σχέσης προς τον εαυτό και της σχέσης προς τους άλλους.
Η συγχώρεση δεν είναι ήττα, ούτε αδυναμία. Αντίθετα είναι τεράστια δύναμη και πηγή για κάθε τι όμορφο στη ζωή. Η ίδια η συγχώρεση προς τον εαυτό θα απλωθεί, θα επεκταθεί, θα φωτίσει και τις σχέσεις μας με τους γύρω. Ανάλογα με την προσωπική μας διάκριση και την εκτίμηση μιας κατάστασης, η συγχώρεση του άλλου, δεν σημαίνει απαραίτητα, την επίτρεψη της φυσικής του παρουσίας στη ζωή μας, αλλά την κατανόηση πως και αυτός μέσα από τις δικές του αδυναμίες, φόβους, ατέλειες και ελαττώματα, συμπεριφέρθηκε με τρόπο που προκάλεσε το δικό μας πόνο και αντίδραση, ή πως εμείς είχαμε την προσδοκία να πάρουμε κάτι περισσότερο από αυτό που μπορούσε να μας δώσει ο άλλος. Με αυτό τον τρόπο συγχωρώντας αναλαμβάνουμε την ευθύνη του εαυτού, παίρνοντας πίσω σε εμάς τη δύναμη να ορίζουμε την ίδια μας τη ζωή.
Έτσι στο αέναο ταξίδι της εξέλιξης, όταν οι ψυχές συγχωρούν, οι προσωπικότητες ηρεμούν…