Ευγνωμοσύνη

Στο αγαπημένο μου βουνό ανέγγιχτο από τον τουρισμό, συντονισμένο με μια άλλη Ελλάδα, την Ελλάδα της απλότητας και της αυθεντικότητας , σήμερα 21 Δεκεμβρίου 2014, καθισμένη στον ξύλινο μου σπίτι, αυτό που χρόνια πριν, αποτέλεσε στην φαντασία μου ακόμα, το καταφύγιο για σκέψεις και συναισθήματα, νιώθω την ανάγκη να γράψω…
Εδώ στην ζωή του χωριού, μακριά από κάθε τι επιτηδευμένο, μέσα σε μια πανέμορφη φύση, όπου τα πάντα παίρνουν μια άλλη διάσταση, αυτή της αλήθειας και της ουσίας, νιώθω για άλλη μια φορά την ευγνωμοσύνη να πλημμυρίζει το κάθε μου κύτταρο, όλο μου το «είναι». Την ευγνωμοσύνη για τα πάντα στην ζωή…., για τα εύκολα και για τα δύσκολα.
Όπως πάντα, θέλω να ρουφήξω από όλες μου τις εμπειρίες, το καλύτερο τους στοιχείο, το πιο πολύτιμο, το πιο ουσιαστικό. Νιώθοντας το κάθε γεγονός ως ευλογία. Μετουσιώνοντας ό,τι συμβαίνει στην ζωή μου, σε νέα γνώση, σε επίγνωση, σε βίωμα, βλέποντας μέσα από τα μάτια της ψυχής μου, την ευκαιρία για εξέλιξη….
Έχοντας αυτή την οπτική γωνία, «τα μαθήματα» που πήρα από μια πρόσφατη εμπειρία, η οποία ανέτρεψε για άλλη μια φορά στην ζωή μου αυτά που θεωρούσα δεδομένα, με έκαναν ακόμα πιο δυνατή. Επιβεβαιώνοντας τη θέληση και το θάρρος μου, να στηρίζω τον εαυτό μου ως το τέλος, με όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα. Κάνοντας την διάκριση ανάμεσα στη φιλική συμπεριφορά μου και την στάση όπου διεκδικώ το δίκιο μου, προστατεύοντας ό,τι είναι έμπνευση και δημιούργημά μου, για το Ανώτερο καλό μου και το καλό όλων….
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, θέλω με όλη μου την καρδιά να ευχαριστήσω δημόσια τους αγαπημένους, Βικτώρια, Κωστή, Γιώτα και το σύντροφο της ζωής μου, Γιώργο, που είναι δίπλα μου, με ήθος και εντιμότητα στο όραμα που δίνει νόημα και ουσία στη ζωή μου. Αυτούς τους ανθρώπους με τους οποίους μοιράζομαι τις ίδιες αξίες και οι οποίοι σκέφτονται, προσπαθούν και ενεργούν, βρίσκοντας τη δύναμη μέσα στο φως που υπάρχει μέσα τους.
Αυτούς που συμπορεύονται μαζί μου, για μια καλύτερη κοινωνία, όπου ο εγωκεντρισμός, η απληστία, η μικροπρέπεια, η εκμετάλλευση και το προσωπικό συμφέρον, δίνουν την θέση τους στο σεβασμό, στην αξιοπρέπεια, στο ενδιαφέρον και στη βοήθεια των συνανθρώπων τους.
Παράλληλα νιώθω κατανόηση και συμπόνια, για αυτούς που δεν έμαθαν να λειτουργούν με γνώμονα την ειλικρίνεια, τη δικαιοσύνη, τη καλοσύνη και που συνεχίζουν να πράττουν αντίθετοι από το κοινό καλό, την ελευθερία της σκέψης και του λόγου.
Είναι η επιλογή τους.
Εδώ όμως οι δρόμοι μας χωρίζουν….