Από μικρό παιδί νιώθοντας μεγάλη αγάπη για την φύση, ήθελα να βρίσκομαι κοντά της. Ένοιωθα μαζί της μια μεγάλη σύνδεση, αισθανόμουν ότι εκεί βρισκόταν το σπίτι μου, ότι εκεί ήμουν στο φυσικό μου περιβάλλον.
Δεν είχε σημασία το που, είτε στην θάλασσα, είτε στο βουνό, αισθανόμουν μεγάλη χαρά, και ευχαρίστηση. Μεγαλώνοντας, άρχισα να αντιλαμβάνομαι και πιο βαθιά, πως η φύση είχε μια έντονη επίδραση στον ψυχισμό μου. Ένοιωθα την δύναμή της να με ηρεμεί, αλλά και να με εμπνέει στη ζωή. Παρατηρώντας την, άρχισα να αντιλαμβάνομαι το μεγαλείο της λειτουργίας της. Μέσα στους κύκλους της ζωής της, μέσα στο τρόπο λειτουργίας της, κατανοούσα την ίδια μου την ύπαρξη. Η φύση αποτελούσε και αποτελεί για μένα, ένα τεράστιο δάσκαλο.
Καθισμένη στην αμμουδιά, ένα πανέμορφο δειλινό, παρατηρούσα την κίνησή της. Παρατηρούσα πρώτα τις μορφές που έπαιρναν τα κύματα, άλλα πιο ψηλά, άλλα πιο χαμηλά, άλλα πιο έντονα, άλλα πιο ήσυχα και έπειτα την ίδια τους την κίνηση. Όλα, ανεξάρτητα της μορφής τους, έρχονταν και ξεφούσκωναν στο τέλος της διαδρομής τους, για να γίνουν ένα με το νερό. Με μια κίνηση προς τα πίσω, αποτραβιόντουσαν προς τα μέσα, έπαιρναν νέα δύναμη και πάλι με νέα μορφή, ερχόντουσαν προς εμένα. Όλα τα κύματα και τα παλιά και τα νέα που δημιουργούνταν, ήταν από το ίδιο θαλασσινό νερό. Τα κύματα στην ουσία της ύπαρξής τους ήταν θαλασσινό νερό, απλά σε διαφορετικές μορφές έκφρασής του.
Σκεφτόμουν, τι θα μπορούσε να εξηγήσει αυτό για τη ζωή και την ύπαρξή μου?
Αργότερα, θα κατανοούσα αυτό που ήθελα να μου δείξει η θάλασσα και τα κύματά της, μέσα από το μονοπάτι της αυτογνωσίας στο οποίο βαδίζω εδώ και χρόνια και το οποίο έχει γίνει ο σκοπός της ζωής μου.
Τα κύματα ήταν εμείς οι άνθρωποι. Οι μορφές που έπαιρναν αυτά, ήταν τα διαφορετικά «εγώ» μας. Οι αφροί των κυμάτων ήταν οι σκέψεις μας. Και η θάλασσα ήταν η ουσία μας, αυτό που όλοι είμαστε στο βάθος της ύπαρξής μας: η ίδια Θεϊκή Συνειδητότητα του Σύμπαντος.
Μέσα από το «εγώ» μας, νιώθουμε διαφορετικοί και ξεχωριστοί ο ένας από τον άλλο, έχοντας την ψευδαίσθηση, ότι υπάρχουμε αποκομμένοι ο ένας από τον άλλο. Όπως οι μορφές των κυμάτων έδειχναν στην επιφάνεια μια διαφορετικότητα και ξεχωριστότητα, που στην ουσία όμως, ήταν ψευδαίσθηση. Καθώς κανένα κύμα δεν μπορεί να αποκοπεί και να απομονωθεί από το νερό, το νερό της θάλασσας.
Έτσι και τα «εγώ» μας αποτελούν τους μηχανισμούς αυτοπροσδιορισμού μας. Δημιουργούν την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας, διαμορφώνοντας έτσι την ταυτότητά μας. Αυτή η ταυτότητα εμπλουτίζεται και από άλλα στοιχεία, συμπεράσματα, αντιλήψεις, απόψεις, για να αποτελέσουν τους προγραμματισμούς και τις πεποιθήσεις, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για τους άλλους και για τη ζωή. Έτσι το κάθε «εγώ», αισθάνεται μειονεκτικά η πλεονεκτικά, συγκρινόμενο με την ταυτότητα των άλλων «εγώ», μέσα από την εντύπωση που νομίζει ότι είναι.
Οι αφροί των κυμάτων αποτελούν τις σκέψεις, την φλυαρία του νου μας. Όσο πιο φουσκωμένο το «εγώ» μας, από τις ψευδαισθήσεις του, τόσο πιο έντονη η φλυαρία των σκέψεων και το αποτέλεσμα της ενέργειάς τους στο σώμα μας, δηλαδή τα συναισθήματα που γεννιούνται και η σωματοποίησή τους.
Στο δρόμο της αυτογνωσίας όμως, αποκτούμε την γνώση και την συνειδητοποίηση, πως για να παρατηρούμε όλο αυτό τον μηχανισμό του «εγώ» με τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, σημαίνει πως είμαστε κάτι άλλο από αυτά. Πως υπάρχει μια άλλη, άγνωστη στους πολλούς πλευρά του εαυτού μας, που μπορεί να παρατηρεί. Καθώς για να μπορέσουμε να παρατηρήσουμε κάτι, όπως ένα λουλούδι για παράδειγμα, σημαίνει πως δεν είμαστε το λουλούδι.
Το ίδιο συμβαίνει με το «εγώ», τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Το μέρος του εαυτού μας που παρατηρεί, είναι ένα Ανώτερο κομμάτι μας, που ονομάζεται Ανώτερη Διάνοια. Είναι αυτή που αντιλαμβάνεται τις διάφορες διακυμάνσεις του νου, τις σκέψεις και τα αποτελέσματά τους, τα συναισθήματα. Όσο δεν αναγνωρίζουμε και δεν συντονιζόμαστε με αυτό το μέρος του εαυτού μας, γινόμαστε έρμαιο της ενέργειας των σκέψεων και των συναισθημάτων μας.
Αυτή η συνειδητοποίηση, μας συντονίζει με την τεράστια δύναμη μέσα μας, να ελέγχουμε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Είναι το κλειδί της αυτοκυριαρχίας στην ζωή μας.
Μου αρέσει να παρομοιάζω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, σαν δύο υπέροχα άλογα, ζεμένα σε μία άμαξα, την οποία οδηγεί η Ανώτερη Διάνοια μου. Η επιλογή μου, είναι να μην αφήνω τα άλογα με την ταχύτητα η την ορμή τους να βγάλουν από το δρόμο την άμαξα και να με γκρεμίσουν από αυτή.
Η Ανώτερη Διάνοια μου, ως ένας ηνίοχος, είναι αυτή που κρατάει τα ηνία των δύο αλόγων, έχοντας τον έλεγχο της διαδρομής τους. Στον δρόμο μπορεί να υπάρχουν ερεθίσματα η εμπόδια που τείνουν να ταράξουν τα άλογά μου. ‘Όμως δεν αφήνω τα ηνία από τα χέρια μου. Είναι η επιλογή μου.
Εσείς τι θα κάνατε? Τι προτιμάτε, να δοκιμάσετε να ελέγχετε τα δικά σας άλογα η να αφήνετε αυτά να σας ελέγχουν ?
Η θέληση είναι δική σας καθώς και το αποτέλεσμά της.
Ευχή μου για τα Χριστούγεννα, είναι να αντιληφθεί όλο και περισσότερος κόσμος, αυτό το μεγαλείο της ύπαρξής του και της δύναμής του να ορίζει την ζωή του.