Ωραία πρόσωπα, ωραία ρούχα, πλούσιοι και διάσημοι άνθρωποι, τίτλοι ευγένειας, μεγάλα σπίτια, κοινωνική αναγνώριση…., αυτές είναι οι εικόνες που μας μεταδίδουν ως πρότυπα θαυμασμού στο διαδίκτυο, σε περιοδικά και πολύ συχνά στη ζωή.
Για χρόνια και εγώ είχα παρασυρθεί από όλα αυτά τα πρότυπα αξίας, δύναμης, επιτυχίας που πλασάρονται ως ο απόλυτος σκοπός στη ζωή των ανθρώπων.
Παράλληλα όμως, από την εφηβική μου ηλικία, ένα φώς μέσα μου με οδηγούσε σε έναν άλλο δρόμο, στην αρχή δειλά και κατόπιν με τα χρόνια όλο και πιο έντονα, στο να διακρίνω την ουσία από τις ψευδαισθήσεις.
Ήμουν κοριτσάκι λίγο παραπάνω από δέκα ετών όταν αναρωτιόμουν : γιατί ζούμε? τι ερχόμαστε να κάνουμε στη ζωή ? που πάνε οι άνθρωποι όταν πεθαίνουν?…
Όλο ερωτήσεις τριγύριζαν στο παιδικό μου μυαλουδάκι.
Οι συνθήκες της ζωής μου ήταν τέτοιες που με οδήγησαν από πολύ νωρίς, να ψάχνω μόνη μου για να βρω τις πολυπόθητες απαντήσεις.
Τις απαντήσεις που γύρευα τις έβρισκα μέσα στις σελίδες των βιβλίων. Ένιωθα ότι τα βιβλία σαν σοφές ψυχές, είναι αυτά που με καταλαβαίνουν και με καθοδηγούν στην αναζήτησή μου. Όχι όμως τα οποιαδήποτε βιβλία, όχι στείρα γνώση και πληροφορίες, αλλά βιβλία με δυναμική και παλμό ζωής. Είχα μια ιδιαίτερη αγάπη, σε αυτά που με βοηθούσαν στο να γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Βιβλία θετικής σκέψης, βιβλία εσωτερικής ανάπτυξης, βιβλία βγαλμένα από τη ζωή των ανθρώπων, ήταν αυτά που με συντρόφευαν κάθε στιγμή της ζωής μου.
Ναι, ιδιαίτερα στις βιογραφίες ανθρώπων- «μαχητών», που κατάφερναν να ξεπεράσουν δυσκολίες στη ζωή μεταδίδοντας τα μηνύματά τους, έβλεπα κάτι που με μάγευε. Η κάθε λέξη, το κάθε νόημα που ανακάλυπτα στις σελίδες τους, με συντόνιζε με κάτι πολύ βαθύ μέσα μου, που ακόμα δεν το ήξερα και το οποίο θα αναγνώριζα πολύ αργότερα στη ζωή μου.
Αυτές οι εξωτερικές εικόνες και τα ακούσματα για επιτυχία, αξία, δόξα, φήμη, ομορφιά, που παρελαύνανε μπροστά στα μάτια μου και αντιλαλούσαν στα αυτιά μου, από το κοντινό και το κοινωνικό περιβάλλον που μεγάλωσα, παράλληλα έτρεφαν τους σπόρους της δικής μου αναζήτησης.
Ερωτήσεις συνέχιζαν να με απασχολούν, όλο και περισσότερο, ιδιαίτερα από τη στιγμή που άρχισα να χαράζω το δικό μου δρόμο, να νιώθω τη φλόγα που έκαιγε μέσα μου, να αφουγκράζομαι την εσωτερική μου φωνή και καθοδήγηση. Έκανα πολλές φορές την ερώτηση στον εαυτό μου : αυτούς τους ανθρώπους πρέπει να τους θαυμάζω ? Αυτά είναι τα δικά μου πρότυπα, η τα πρότυπα θαυμασμού που μου μετέδωσαν οι άλλοι ?
Όσο περνούσαν τα χρόνια, η ίδια μου η ζωή θα φρόντιζε να γίνω αυτόφωτη και όχι ετερόφωτη, ξεχωρίζοντας μέσα μου τα δικά μου πρότυπα θαυμασμού, από αυτά των άλλων.
Το απλό, το ανεπιτήδευτο, το ευ-μορφο, το αληθινό, το φωτεινό, το καλό, το δίκαιο, το άνοιγμα, το ουσιαστικό, το τρυφερό, το γλυκό, το ρομαντικό, το ήρεμο, το ελεύθερο, το τίμιο, το ευαίσθητο, το ειλικρινές, το καλλιτεχνικό, το δημιουργικό, το ευγενές, η συμπόνια, η αγάπη, ήταν και είναι για μένα αυτά τα πρότυπα που θαύμαζα και θαυμάζω σε κάθε έκφραση της ζωής, σε κάθε άνθρωπο η κατάσταση. ΄
Αυτά ήταν και είναι οι νότες που συνθέτουν τη μελωδία της ψυχής, το μεγαλείο που υπάρχει μέσα στους ανθρώπους και που απλά θάβεται από την άγνοια και τις ψευδαισθήσεις.
Έως πότε ?
Έως ότου θελήσει ο κάθε ένας μας, να σπάσει αυτές τις αλυσίδες της άγνοιας και των ψευδαισθήσεων και να δει τον Ήλιο μέσα του και γύρω του. Η απόφαση είναι δική του, οι πράξεις του το ίδιο. Κανείς δεν είναι υπεύθυνος για την πραγματικότητά του, παρά μόνο ο ίδιος.
Κάποτε είχα πει σε ένα κοντινό μου πρόσωπο : «αν νιώσω ότι περιορίζεις την ελευθερία μου, θα είναι η εγγύηση για να με χάσεις». Μόνο που τότε, ακόμα δεν γνώριζα πως δεν είναι οι «έξω» που περιορίζουν την ελευθερία μας, αλλά εμείς οι ίδιοι μέσα μας. Ήταν η αρχή του δρόμου για να βρω την ελευθερία μέσα μου, για να συνειδητοποιήσω πόση δύναμη δίνουμε στους γύρω να ορίζουν την ελευθερία μας, την στιγμή που η ελευθερία είναι τόσο κοντά που δεν τη βλέπουμε, επειδή βρίσκεται μέσα μας. Συνειδητοποίησα πως αυτό που χρειαζόμουν δεν ήταν η εξωτερική ελευθερία αλλά η εσωτερική.
Πως θα γινόταν αυτό ?
Μόνο μέσα από τη γνώση του εαυτού, θα γνώριζα και θα βάδιζα στο δρόμο αυτής της ελευθερίας από την άγνοια και τις ψευδαισθήσεις. Η θέληση να είμαι ελεύθερη, θα με έκανε να αντιληφθώ ότι ήμουν και εγώ όπως τόσοι άλλοι, «δέσμια στο σπήλαιο του Πλάτωνα», δέσμια από τους περιορισμούς του νου.
Ήθελα όμως να είμαι ελεύθερη με όποιο τίμημα και να είναι αυτό.
Αυτή η συνειδητοποίηση ανέδυε από μέσα μου μια άλλη πραγματικότητα, με συντόνιζε όλο και πιο πολύ, με αυτά που για μένα είναι πρότυπα ζωής, τα δικά μου πρότυπα θαυμασμού.
Κατανόησα ότι αυτά που με μάγευαν από μικρή μέσα στις σελίδες των αγαπημένων μου βιβλίων, ήταν αυτά που βίωνα και εγώ πλέον στη δική μου ζωή.
Θαύμαζα και θαυμάζω την ελευθερία της ψυχής, αυτής που υπάρχει σε κάθε άνθρωπο.
Θαύμαζα και θαυμάζω, το θάρρος της ψυχής να ανατρέπει τα πάντα όταν το θελήσει.
Θαύμαζα και θαυμάζω, τη δύναμη της ψυχής να ξεπερνάει κάθε δυσκολία.
Θαύμαζα και θαυμάζω, το μεγαλείο της ψυχής να δημιουργεί μια νέα και αληθινή ζωή.
Θαύμαζα και θαυμάζω, τη ψυχή που γίνεται παράδειγμα προς μίμηση, μέσα από τη ζωή και τα έργα της, μέσα από τις σκέψεις και τις πράξεις της.
Θαύμαζα και θαυμάζω, τη ψυχή που έχει το όραμα μιας καλύτερης κοινωνίας και προσφέρει προς αυτό το σκοπό, με τον τρόπο που διαλέγει εκείνη, μέσα από τις ποιότητες τα ταλέντα και τις ικανότητές της.
Για μένα αυτά είναι τα πρότυπα θαυμασμού. Τα πρότυπα ενός στοχαστή της ζωής, γήινου και πολύ ανθρώπινου. Ενός στοχαστή που πετάει ψηλά στον ουρανό, αλλά συγχρόνως πατάει γερά στην γη. Είναι το μεγαλείο μιας ζωής με νόημα, με ουσία.
Είναι ό τρόπος για να αξιοποιήσω το δώρο της ζωής, την ύπαρξή μου στη Γη για το Ανώτερο Καλό μου και το Καλό όλων.