Ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα αλλάζουν μέσα μας και γύρω μας.
Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της ανθρωπότητας, που όλοι ανεξαιρέτως, βιώνουμε την ισότητα μπροστά σε μια κατάσταση εκτός ελέγχου. Όμως, συγχρόνως είναι και μια κατάσταση ενότητας, καθώς αναδύονται σε όλους κοινά συναισθήματα και σκέψεις, ανάγκες και θέλω.
Η απομόνωση, παρόλο τη φαινομενική δυσκολία της, συγχρόνως είναι και μια αναβάθμιση της ανθρώπινης ύπαρξης, μια κατάσταση που εγκυμονεί μια νέα συνειδητότητα. Μόνος στο σπίτι, ο καθένας οδηγείται σε μια αναγκαστική εσωστρέφεια, σε μια επικοινωνία με τον εαυτό, ελεύθερος από εργασία και ευθύνες που προηγουμένως απορροφούσαν την καθημερινότητα της ζωής του.
Η απομόνωση στο σπίτι αποτελεί ένα στάδιο αναγέννησης, καθώς το σπίτι, συμβολικά εκφράζει τη μήτρα. Μόνος, λοιπόν, ο καθένας σπίτι του, παρέα με τον εαυτό του, μπορεί να αναγνωρίσει τον ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα της περιόδου που διανύουμε. Μια απομόνωση που όλη η ανθρωπότητα σε ενότητα και ισότητα βιώνει, θέτοντας τις βάσεις, μιας νέας αντίληψης προς τον εαυτό, τη ζωή, τους άλλους, τη φύση, τα ζώα, τον πλανήτη Γη.
Σε αυτή τη περίοδο η Γη βρίσκει το χώρο και το χρόνο να θεραπευτεί από τα τραύματά της, που η ανθρώπινη ασυνειδησία και αλαζονεία τής δημιούργησε. Η θέσπιση ορίων, λειτούργησε ως μέσο πειθαρχίας, ως σύνορο ανάμεσα στο παλιό και στο καινούργιο. Στην περίοδο της αναμονής, οι θηλυκές ενέργειες της ηρεμίας, της φροντίδας, της υπομονής, της δεκτικότητας, της παθητικότητας, αναδύθηκαν σε προσωπικό και συλλογικό επίπεδο, για να προετοιμάσουν τη γέννηση ενός νέου τρόπου ζωής.
Μπορεί, όπως σε μια φυσική γέννα, να υπάρχει πόνος και δυσκολία, όμως, μέσα από αυτές τις οδύνες του τοκετού, ένα νέο μωρό, μια νέα ζωή βλέπει το φως.
Το αρχαιοελληνικό πνεύμα του Γνώθι Σαυτόν είναι επίκαιρο όσο ποτέ για να φωτίσει και να οδηγήσει σε αυτή την αλλαγή που βιώνουμε ως ανθρωπότητα.
Καθώς, πώς μπορούμε να έχουμε εν-συναίσθηση, δηλαδή να συναισθανόμαστε, να κατανοούμε τον άλλον, να τον συμπονούμε, αν δεν αναγνωρίζουμε και δεν κατανοούμε όλη τη γκάμα των δικών μας συναισθημάτων και σκέψεων;
Πώς μπορούμε να βιώνουμε αγάπη προς τον συνάνθρωπο αν δεν γνωρίζουμε τι είναι η αγάπη προς τον εαυτό;
Πώς μπορούμε να προσδοκούμε στην αλλαγή της ανθρωπότητας, αν ο καθένας από εμάς παραμένει ο ίδιος, αν δεν απελευθερωθεί από τις πλάνες και τις ψευδαισθήσεις του, από τα εμπόδια και την άγνοια του εγωϊστικού εαυτού ; Πώς θα αλλάξει η κοινωνία, αν δεν αναλάβει ο καθένας την ευθύνη του εαυτού και της ζωής του, αν παρόλο την ηλικία του, δεν περάσει από τη συναισθηματική ανωριμότητα στην επίγνωση και στο βίωμα του συναισθηματικά ενήλικα ανθρώπου ;
Ποιος άνθρωπος θα αναλάβει τα ηνία μέσα στον εαυτό μας αλλά και τις κοινωνίες πέρα από σύνορα και γλώσσα;
Ποιος άνθρωπος ;
Ο παλιός ή ο καινούργιος;
Ο αλαζονικός ή ο ταπεινός;
Ο αδιάφορος ή ο συμπονετικός;
Ο άνθρωπος που διαχωρίζει ή αυτός που ενώνει;
Ο πολεμοχαρής ή ο ειρηνοποιός;
O αφυπνισμένος ή ο άνθρωπος σε άγνοια;
O άνθρωπος, λοιπόν, είναι ο πρωταγωνιστής, όχι μόνο αυτής της μεταβατικής περιόδου αλλά και της νέας εποχής που χτίζουμε ως ανθρωπότητα.
Και αυτός ο άνθρωπος είναι ο καθένας από εμάς.