Κοιτάω γύρω μου και λυπάμαι πολύ να βλέπω ανθρώπους γνωστούς και άγνωστους, να παρελαύνουν στη ζωή σαν μαριονέτες. Δεκάδες πρόσωπα κινούνται μηχανικά, μερικά πιο γρήγορα, άλλα πιο αργά. Πρόσωπα σκυθρωπά, ταλαιπωρημένα, φοβισμένα. Πρόσωπα κουρασμένα που έχουν χάσει την ελπίδα στη ζωή.
Κάποια, σε μια προσπάθεια να προβάλουν ένα άλλο πρόσωπο, χαμογελούν με σβησμένα μάτια, παίζοντας κρυφτό πρωτίστως με τον ίδιο τους τον εαυτό.
Άλλα, χαρούμενα πρόσωπα, αισιόδοξα, δεν το βάζουν κάτω και προχωρούν, ακολουθώντας ένα διαφορετικό δρόμο, από αυτό των υπολοίπων.
Συνεχίζω να παρατηρώ.
Ταυτίζομαι μαζί τους. Όλα τα πρόσωπα, μου θυμίζουν και δικές μου πλευρές. Κομμάτια μου, φωτεινά, σκοτεινά, δυνατά, αδύναμα, που δηλώνουν την παρουσία τους, άλλοτε με τρόπο αιφνιδιαστικό, άλλοτε με τρόπο αναμενόμενο.
Κομμάτια μου, που μερικές φορές δυσκολεύομαι να αναγνωρίσω από την πρώτη στιγμή. Καθώς έχουν τη συνήθεια να έρχονται πάντα μεταμφιεσμένα, σαν ένα αίνιγμα που έχω να λύσω, σαν ένα μυστήριο να ξεδιαλύνω. Ναι, αυτό το έχω μάθει πια και τα περιμένω. Εμφανίζονται στη ζωή μου με διαφορετικές μορφές, πάντα με την πρόθεση να τα δω. Με προκαλούν, άλλοτε με τη μορφή καταστάσεων που βιώνω, άλλοτε με τη μορφή γεγονότων που αναμένω, άλλοτε ως συμπεριφορές που δέχομαι, άλλοτε ως τρόποι με τους οποίους εγώ ενεργώ. Όλα όμως ξεπροβάλλουν στη ζωή μου καλοπροαίρετα για να μου θυμίσουν κάτι. Κάτι που χρειάζομαι να δω, κάτι που χρειάζομαι να αναγνωρίσω, κάτι που χρειάζομαι να βελτιώσω, κάτι που χρειάζομαι να διορθώσω, κάτι που χρειάζομαι να αποδεχτώ, κάτι που χρειάζομαι να απελευθερώσω, κάτι που χρειάζομαι να αγαπήσω.
Παραδέχομαι όμως πως όλο αυτό με συναρπάζει. Με παθιάζει. Και ομολογώ πως είμαι πάντα εκεί. Αφήνομαι σαν μικρό παιδί σε αυτό το παιχνίδι τους, με περιέργεια θα έλεγα, για να τα γνωρίσω, για να επικοινωνήσω μαζί τους, για να γελάσω ακόμα και για να κλάψω, σίγουρη όμως για τα δώρα που, πάντα όλα τα κομμάτια, μου δίνουν στο τέλος.
Είναι ένα παιχνίδι που μου αρέσει να παίζω εδώ και χρόνια, είναι το αγαπημένο μου και το έχω ονομάσει : «Τι έχω να μάθω εδώ;». Βέβαια δεν είμαι μόνη στη λύση του γρίφου. Προσκαλώ πάντα μαζί μου τις κολλητές μου φίλες, τη διαύγεια και τη διάκριση.
Το αγαπημένο μου παιχνίδι λοιπόν, μου έμαθε πως εμείς οι άνθρωποι προσπαθούμε να βρούμε γύρω μας, την αξία, τη δύναμη, την ασφάλεια, την ελευθερία, την αγάπη, την ευτυχία μας. Δίνουμε τη δύναμή μας με αυτό τον τρόπο σε εξωγενείς παράγοντες, σε συγγενείς, σε φίλους, σε συντρόφους, σε εργασία, σε κοινωνικές σχέσεις, στην οικονομική μας κατάσταση, για να ρυθμίσουν και να ορίσουν τη θέση μας στην κοινωνία.
Κι όλο αυτό γίνεται σε ένα καθημερινό αγώνα για να γεμίσουμε τα κενά στο νου και στην καρδιά μας. Ζητάμε να πάρουμε την πολυπόθητη αναγνώριση και επιβεβαίωση από τους άλλους ανθρώπους που δεν είναι σαν εμάς, που ζουν, που σκέπτονται, που αισθάνονται, που ενεργούν διαφορετικά από εμάς . Και αυτό γιατί δεν βλέπουμε την αξία μας, μέσα στον ίδιο τον εαυτό και τη μοναδικότητα της ύπαρξής μας, γιατί απλά κανείς δεν μας έμαθε πώς να τη βρίσκουμε.
Αυτή είναι η παγίδα.
Επιπλέον, καθημερινά, βομβαρδιζόμαστε στα μέσα δικτύωσης, από εικόνες, εκτεθειμένες σαν λάφυρα, από μια κοινωνία που εστιάζει στην επιφάνεια και όχι στην ουσία. Μια κοινωνία ανικανοποίητη, που θέλει πάντα κάτι παραπάνω. Εικόνες χαράζονται στο μυαλό μας, τις οποίες μέσα στην άγνοιά μας, τις αναγάγουμε σε όνειρα ζωής.
Και συνεχίζουμε να προσπαθούμε διαρκώς να φτάσουμε σε αυτό τον επιθυμητό σκοπό, θυσιάζοντας σημαντικά κομμάτια της ζωής μας : χρόνο για να αφουγκραστούμε τον εαυτό, χρόνο για να γελάσουμε, στιγμές για να ηρεμήσουμε, χώρο για να κάνουμε πράγματα που αγαπάμε, που επιθυμούμε, ή απλά για να μην κάνουμε τίποτα.
Και επειδή ποτέ κάτι δεν είναι αρκετό στον κόσμο που ζούμε, αρρωσταίνουμε και ή ίδια η κοινωνία αρρωσταίνει, αφού καθένας μας αποτελεί ένα κύτταρο της. Η ασθένεια όμως δεν είναι εδώ για να μας ταλαιπωρήσει, αλλά για να θεραπεύσει το λανθασμένο τρόπο σκέψης μας και να μας απελευθερώσει από κάθε τι ψεύτικο και δυσαρμονικό που υπάρχει μέσα μας. Είναι η ευκαιρία για τον καθένα να διορθώσει τα σφάλματά του, να αναπτυχθεί και να γίνει καλύτερος. Καθώς κάθε πάθηση, μας διδάσκει ένα μάθημα που δεν γνωρίζουμε ή δεν καταλάβαμε σωστά στο δρόμο μας. Η άγνοια είναι η παράλειψη της μάθησης. Εκφράζεται με τη δική μας άρνηση να δούμε την αλήθεια, όταν μας παρουσιάζεται, την άρνηση να αρπάξουμε την ευκαιρία να εξελιχθούμε μέσα από τις εμπειρίες που ζούμε. Γιατί κάθε εμπειρία που βιώνεται μέσα από το φως της αλήθειας και της γνώσης, γίνεται η ευκαιρία για να ανακαλύψουμε το μεγαλείο της ύπαρξης και της ζωής μας.
Σε αντίθεση μέσα στην άγνοια, τα εγώ μας γίνονται εγωιστικά, εγωκεντρικά, εγωπαθή. Στριφογυρίζουν από γωνιά σε γωνιά περιφέροντας αξιώματα, επιτεύγματα, γνώσεις, κραυγάζοντας : «κοιτάξτε με», «θαυμάστε με», «είμαι ο τάδε», «έχω κάνει τα τάδε», «ξέρω τα τάδε»…, εκθέτοντας κάθε στιγμή της ζωής τους σε πλασματικούς «φίλους», προσδοκώντας τα like που πιστεύουν θα τους δώσουν την αναγνώριση και την επιβεβαίωση. Πόση δύναμη δίνουμε στους γύρω μας για να προσδιορίζουν και να καθορίζουν τη θέση μας στην κοινωνία; Και αν όλα αυτά κάποια στιγμή, για κάποιο λόγο εξαφανιστούν, τότε από πού θα αντλούμε την αξία και τη δύναμή μας; Ποιοι θα είμαστε τότε; Τι θα γίνει;
Τα εγώ μας, μέσα στην άγνοια συνεχίζουν να κινούνται σε φρενήρεις ρυθμούς, εστιασμένα στον εαυτό τους, βουλιαγμένα στο μικρόκοσμό τους. Γίνονται κουφά, βουβά, τυφλά, αδιάφορα στον πόνο του άλλου, αποκομμένα από το «μαζί», από το περιβάλλον, από τη φύση.
Μέσα στην άγνοια, τα εγώ γίνονται εγκλωβισμένα, φυλακισμένα στην ανάγκη για έλεγχο των άλλων, οχυρωμένα στην ισχυρογνωμοσύνη και στην επιβολή της γνώμης τους. Ανεβαίνουν στο βάθρο της αλαζονείας και της έπαρσης, γίνονται σκλάβοι των προσδοκιών και των προσκολλήσεών τους, ζουν μέσα στις ψευδαισθήσεις και την πλάνη, βυθίζονται στο φόβο και στον πόνο.
Αυτό θέλουμε;
H αλήθεια είναι πως κάποιοι αυτό θέλουμε, γιατί είμαστε βολεμένοι στις συνθήκες αυτές, ή γιατί δεν έχει έρθει η ώρα μας ακόμα, για να δούμε κάτι άλλο πέρα από το οικείο και το γνώριμο. Και είναι σεβαστό και κατανοητό.
Κάποιο άλλοι, όμως, μέσα στη σπηλιά της άγνοιας και του σκότους, νιώθουμε το παλμό της ζωής να γίνεται όλο και πιο δυνατός, τη ζωή να φωνάζει μέσα μας : «Βγες έξω από εδώ, ανέβα πάνω στο φως του ήλιου, έξω, εκεί επάνω, είναι η αληθινή ζωή».
Όλα αυτά συμβαίνουν στο σκοτεινό βασίλειο της άγνοιας.
Μέχρι να έρθει η στιγμή, σύμφωνα με την ελεύθερη βούληση του καθενός, που κάποια εγώ επιλέγουν να σπάσουν τις αλυσίδες που χρόνια τα κρατούσαν δέσμια, να ξυπνήσουν από το λήθαργο και το βόλεμα, για να δουν τη ζωή με άλλα μάτια. Για αυτά, είναι η ώρα που αναλαμβάνουν την ευθύνη για ό,τι συμβαίνει στη ζωή τους, που αναγνωρίζουν στην κάθε στιγμή το θησαυρό που τη συνοδεύει, που επιλέγουν τη στάση που κρατούν και τη θέση που παίρνουν απέναντι σε κάθε εμπειρία. Είναι η στιγμή που αντιλαμβάνονται τον κόσμο γύρω τους πέρα από το συνηθισμένο τρόπο σκέψης τους, που διακρίνουν το νόημα και το μάθημα που χαρίζει η κάθε εμπειρία, που αποκτούν την επίγνωση της ύπαρξής τους, ως μέρος ενός μεγαλύτερου συμπαντικού πλάνου, θεϊκής σοφίας, αλήθειας και αγάπης.
Εκεί έξω από τη σκοτεινή σπηλιά, το φως μπορεί αρχικά να ενοχλήσει τα μάτια αυτού, που χρόνια τώρα είχε συνηθίσει να ζει στο σκοτάδι. Η αίσθηση είναι σαν να έχει ανοίξει τα παντζούρια του δωματίου του, ένα ηλιόλουστο πρωινό και οι ακτίνες του ήλιου να πλημμυρίζουν την κάθε γωνιά του. Το φως του ήλιου είναι τόσο δυνατό που αντίστοιχα διαπερνά κάθε δυσαρμονία στις σκέψεις και τα συναισθήματά του, μετουσιώνοντάς τα, σε κατανόηση, σε συμπόνοια, σε αποδοχή, σε συγχώρεση, σε πραότητα, σε εμπιστοσύνη, σε θετικότητα, σε ευγνωμοσύνη για τα πάντα, για κάθε κατάσταση και άνθρωπο που για μικρό ή μεγάλο διάστημα έπαιξε ένα ρόλο στη ζωή του. Είναι η στιγμή που το πεδίο της ύπαρξής του γίνεται τόσο διαυγές και φωτεινό, που ακόμα και τα μικρά συννεφάκια που το διαπερνούν κάποιες στιγμές, διαλύονται και καθαρίζουν μέσα από τη δύναμη και την αλήθεια που έχουν θρονιάσει στη νέα συνειδητότητα της ύπαρξής του.
Είναι η στιγμή που ο άνθρωπος αναγνωρίζει την ολότητα της ύπαρξής του, την ενότητα του πνευματικού και του υλικού του εαυτού.
Είναι η στιγμή που γνωρίζει ποιος είναι, τι νιώθει, τι σκέπτεται, τι κάνει, η στιγμή που ακολουθεί το δρόμο της ψυχής του, που ορίζει τα θέλω του, που γίνεται ο πρωταγωνιστής του έργου που λέγεται ζωή.
Μέσα από την εσωτερική του ανάπτυξη και την έκφραση των αρετών που τη συνοδεύουν, είναι η ώρα που τιμά στο μέγιστο βαθμό, το δώρο της ζωής που λέγεται εξέλιξη.
Είναι η ώρα που προχωρά λέγοντας : «ΝΑΙ, ΣΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΧΑΡΆ», ως κατάσταση ύπαρξης.
Είναι ο τρόπος να συμμετέχει και να συν-δημιουργεί σε ένα κόσμο που προχωρά μπροστά, καθώς μέσα από τους νόμους της αλληλεπίδρασης και της ενότητας που διέπουν τη ζωή, η δική του εξέλιξη επηρεάζει και αυτή των συνανθρώπων του.
Είναι η ώρα που, μέσα από το αγαπημένο μου παιχνίδι, υποκλίνομαι στο μεγαλείο που λέγεται ζωή.