Η Καλοσύνη είναι μια τόσο παρεξηγημένη έννοια. Πολύς κόσμος θεωρεί πως Καλοσύνη σημαίνει αδυναμία, αφέλεια, μαλθακότητα, ίσως γιατί από την Καλοσύνη απορρέουν η ηρεμία, η ευγένεια, η γλυκύτητα, η αλληλεγγύη, η κατανόηση, το ενδιαφέρον και ο σεβασμός, ποιότητες που σπανίζουν στον κόσμο που ζούμε. Σε μια κοινωνία όπου η αδιαφορία, ο κομπλεξισμός, η έπαρση, η αλαζονεία και ο εγωκεντρισμός των ανθρώπων που επιβάλλουν τις διαστρεβλωμένες πεποιθήσεις τους, θεωρείται μαγκιά. Σε μια κοινωνία όπου κάποιοι επιδιώκουν να χειρίζονται τους συνανθρώπους τους, να τους ταλαιπωρούν με την ναρκισσιστική προσωπικότητα και συμπεριφορά τους, πιστεύοντας πως έτσι αποκτούν δύναμη και αξία.
Σε πόση πλάνη βρίσκεται ο κόσμος θεωρώντας πως Καλοσύνη σημαίνει ανέχεια και επ’άπειρον υπομονή… Η Καλοσύνη είναι αλήθεια πως αντέχει πολλά, αλλά όχι τα πάντα και όχι εσαεί. Θα έρθει η στιγμή που θα ορθώσει το παράστημα της και θα βροντοφωνάξει ένα δυνατό «φτάνει, ως εδώ», στηρίζοντας τα θέλω και τις ανάγκες της. Θα έρθει η στιγμή που η αξιοπρέπεια της ύπαρξης της, θα λειτουργήσει ως προστατευτική ασπίδα ορίζοντας τα όρια και τη θέση της. Και ακόμα περισσότερο θα φτάσει η ώρα που θα αποβάλει από τον περίγυρο της τις κοινωνικές γάγγραινες, αυτές που δεν της αναλογούν και δεν της αξίζουν. Γιατί όταν ξυπνήσει η βαθιά ιδιότητα της Καλοσύνης, η δύναμη που καθαρίζει και παρασύρει μακριά κάθε τι που δεν της αντιστοιχεί και που δεν την εκφράζει, θα δείξει την άλλη, άγνωστη στους πολλούς, όψη της, την άφοβη, την κατασταλαγμένη, την αγέρωχη δύναμη, που προχωρά μόνο μπροστά έχοντας την απόλυτη επίγνωση των αποφάσεων και των πράξεων της.