Ποτέ δεν μου άρεσαν οι άνθρωποι που θέλουν να τα έχουν καλά με όλους…Γιατί οι άνθρωποι αυτοί δεν είναι αληθινοί. Θέλει θάρρος στη ζωή να είσαι αληθινός όχι με τους άλλους αλλά κυρίως με τον εαυτό σου. Να μπορείς να εκφράσεις τα πιστεύω σου, τις ανάγκες σου, τα θέλω σου, να μπορείς να δεχτείς τις αδυναμίες και τις ατέλειές σου, με όποια συνέπεια και να είναι αυτή. Αυτό σημαίνει να έχεις προσωπικότητα.
Αλλά αυτή η αλήθεια δημιουργεί δυσαρέσκεια σε ορισμένους ανθρώπους που βλέπουν στη δική σου συμπεριφορά τη δική τους αδυναμία να στηρίξουν τον εαυτό τους,τη δική τους εξάρτηση από ανθρώπους και καταστάσεις, την ανάγκη της αποδοχής τους από τους άλλους.
Και αυτό δεν το συγχωρούν. Η εσωτερική τους ανασφάλεια δεν τους επιτρέπει να είναι ο εαυτός τους..Η αδυναμία τους, τους εγκλωβίζει και ο εγκλωβισμός που νιώθουν τους δημιουργεί θυμό προς τους άλλους. Όμως είναι ο θυμός προς τον ίδιο τους τον εαυτό που αρνούνται να δουν, να κατανοήσουν, να επεξεργαστούν.
Στη πορεία της ζωής μου όμως άλλαξα…Ο νους μου και η καρδιά μου άνοιγαν….. Κατανόησα τον εαυτό μου και κατ’ επέκταση και τους άλλους. Η αυστηρότητα προς εμένα αντικαταστάθηκε από την ευελιξία και την αποδοχή των αδυναμιών και των ατελειών μου. Η κατανόηση του εαυτού μου με μαλάκωσε, με γλύκανε, με έκανε πιο ευέλικτη, επέτρεψε μέσα μου να δω την αυστηρότητα και την τελειομανία πού είχα προς εμένα την ίδια αλλά και προς τους άλλους….
Ήθελα να είμαι τέλεια αλάνθαστη γιατί έτσι πίστευα ότι θα με αγαπούσαν… Τουλάχιστον ας το παρατηρούμε όσο μπορούμε να το κάνουμε και ας αποδεχόμαστε όλες μας τις πλευρές τις δικές μας και των άλλων. .Ακόμα και πίσω από αυτούς τους ανθρώπους, τους μη “αληθινούς”, υπάρχει μια ψυχή που έχει ανάγκη να αγαπηθεί. Είμαστε όλοι ψυχές σε εξέλιξη, έχουμε δυνατές και αδύνατες πλευρές, έχουμε δικαίωμα να έχουμε ατέλειες και να κάνουμε και λάθη. Έτσι προχωράμε. Μέσα από την αγάπη, γιατί μόνο η Αγάπη είναι η Αλήθεια. ΤΟ ΑΝΘΙΣΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΜΕΣΑ ΜΟΥ,ΕΜΠΛΟΥΤΙΣΕ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΜΟΥ.