Η απόκρυφη ηρεμία του χιονιού, μας καλοδέχεται στη σημερινή πορεία μας στα μονοπάτια της σιωπής. Μπαίνουμε στο δάσος αμίλητοι, ο ένας πίσω από τον άλλο, ενωμένοι σε μια πολύχρωμή αλυσίδα, που κινείται κατά μήκος της πλαγιάς.
Η αυλαία της ομίχλης που κρύβει τον υπέροχο κόσμο του βουνού, σηκώνεται αργά και νωχελικά, για να μας αποκαλύψει έναν κόσμο μακριά από τα λόγια και τη φλυαρία του νου. Όλα μοιάζουν διαφορετικά, πιο διάφανα, αέρινα, αιθέρια…Και όμως εμείς είμαστε εκεί με ευγνωμοσύνη για αυτή την τόσο διαφορετική εμπειρία στο βουνό.
Μακριά από τον πολύβουο κόσμο μας, όλα έχουν γίνει «ένα». Εμείς έχουμε γίνει «ένα». Ένα με τον εαυτό μας, ένα με τους άλλους, ένα με το βουνό.
Οι αισθήσεις μας οξύνονται, αφουγκραζόμαστε και αντιλαμβανόμαστε τα πάντα με ένα τρόπο πρωτόγνωρο. Δεν χρειάζεται να μιλάμε. Μια κίνηση, ένα βλέμμα, ένα νεύμα, ένα άγγιγμα, ένα χάδι, γίνονται νέοι τρόποι επικοινωνίας, ανάμεσα στους κρίκους αυτής της ανθρώπινης αλυσίδας.
Το πνεύμα της ενότητας, του συντονισμού και του ρυθμικού βηματισμού στα πατήματα του μπροστινού μας, είναι τα μόνα που μαρτυρούν την ύπαρξή μας στο βουνό.
Νιφάδες χιονιού, προσφορά του ουρανού, μας συνοδεύουν απαλά σε όλη την διαδρομή, για να μας δείξουν πως δεν είμαστε μόνοι. Κανείς δεν είναι μόνος, από τη στιγμή που μπορεί και ακούει τους ήχους της καρδιάς του, της ψυχής του, του Παντοδύναμου Εαυτού του. Πόσες ψευδαισθήσεις, πόσες πλάνες, υποχωρούν, λιώνουν και αυτές σαν το χιόνι κάτω από τα βήματά μας.
Ποια είναι η Αλήθεια μου; Ποιος είμαι; Τι θέλω;
Ο νους αλλάζει συμπεριφορά… Δεν είναι εκεί για να εντυπωσιάσει, για να εξουσιάσει, για να ανταγωνιστεί, για να συγκριθεί … αλλά για να αποστασιοποιηθεί και να παρατηρήσει. Για να ακούσει τη γλώσσα της ψυχής, του Αληθινού Εαυτού. Του Εαυτού που απλώνει το χέρι για να βοηθήσει το συνάνθρωπό του, σε απόλυτη ενότητα και ισότητα πέρα από ιεραρχίες ανώτερου και κατώτερου. Εδώ το περίβλημα της ξεχωριστότητας και της διαφορετικότητας, καθαρίζεται, εξαγνίζεται, για να μετουσιωθεί σε Αγάπη.
Εκεί κοντά στο Φως των χιονισμένων βουνοπλαγιών κοντά στην μητέρα Γη, ντυμένοι με τη Σιωπή, αντιλαμβανόμαστε την πεμπτουσία της ύπαρξής μας, την έννοια της πραγματικής Ομορφιάς, το ΚΑΛΛΟΣ. Την Καθαρότητα, την Αγνότητα, τη Λαμπρότητα, τη Λιτότητα, την Ουσία, τη Συνειδητότητα.
Είμαστε ευλογημένοι που μπορούμε να ζούμε αυτές τις σιτγμές.
Τα μονοπάτια της σιωπής
