Ζώντας διαφορετικά Χριστούγεννα

zontas-diaforetika-xristougenna

Είναι αρχές Δεκεμβρίου, βρίσκομαι στο ξύλινο σπίτι μου στο βουνό και μόλις γύρισα από την βόλτα μου κοντά στο ποτάμι, αγκαλιασμένη από την μαγεία της λατρεμένης μου φύσης. Είναι μέσα από αυτές τις στιγμές, που μόνη μαζί με τον εαυτό μου, βρίσκω όλη την δύναμη μέσα μου. Στιγμές που νιώθω την ευλογία και την ευγνωμοσύνη στην ζωή μου, για τις εύκολες και τις δύσκολες εμπειρίες της, αναγνωρίζοντας πως χωρίς αυτές δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα.
Από το απόγευμα ήθελα να βρεθώ κοντά στον αγαπημένο μου πλάτανο. Καθισμένη πάνω στις ρίζες του, με την πλάτη ακουμπισμένη στον κορμό του, είχα συντονιστεί μέσα από τις αισθήσεις μου, με ό,τι με περιέβαλλε. Σε κάθε μου κύτταρο ένιωθα σκέψεις και συναισθήματα, που ανυπομονούσα να μοιραστώ μαζί σας.

Άκουγα το κελάρισμα του νερού, σαν να μου τραγουδούσε η φύση. Έβλεπα τα γυμνά κλαδιά του πλατάνου να υψώνονται περήφανα στον ουρανό, σαν να θέλουν να μου πουν : «κοίταξέ μας, πόσο όμορφα είμαστε ακόμα και τώρα, χωρίς τα στολίδια μας τα φύλλα». Ένιωθα στο δέρμα μου την υγρή ανάσα της χειμερινής ατμόσφαιρας, να χαϊδεύει το πρόσωπό μου. Στην μύτη μου, ευωδίαζαν όλα τα αρώματα, από τα βρεγμένα φύλλα και τα πεσμένα κλαδιά, που σκέπαζαν τη γη. Δίπλα μου ο αγαπημένος μου σκύλος ο Santa, καθόταν ακίνητος, μη χάσει την τρυφερότητα από το παραμικρό χάδι που εισέπραττε.
Αναλογιζόμουν….
Πώς κάποιος μπορεί να νιώθει μόνος του, όταν ζει τη ζωή του με συνειδητότητα και επίγνωση της κάθε στιγμής που βιώνει ?
Επειδή πλησιάζουν τα Χριστούγεννα, θυμήθηκα πριν αρκετά χρόνια την περίοδο εκείνη της ζωής μου, που δεν είχα κοντά μου ούτε ένα φίλο για να μοιραστώ κάποιες στιγμές της ζωής μου. Παρόλο που με πλημμύριζε το παράπονο για χρόνια, πως είμαι μόνη μου, ερχόντουσαν όλο και περισσότερες καταστάσεις στην καθημερινότητά μου, θέλοντας να μου μάθουν την διαφορετικότητα της μοναξιάς από την μοναχικότητα.
Συνειδητοποιούσα όλο και περισσότερο, πως η μοναξιά ήταν μια αρνητική ερμηνεία της ύπαρξής μου, υποδηλώνοντας ένα κενό και μια απουσία, ενώ η μοναχικότητα, ήταν το βίωμα που με έφερνε σε επαφή με τον εαυτό μου.
Άρχισα να βλέπω την ζωή μου με άλλα μάτια.
Θυμάμαι, ήταν ανήμερα Χριστούγεννα και δεν είχα που να πάω. Αντί να κλειστώ στο σπίτι μου και να με πιάσει μελαγχολία, η γνωστή μελαγχολία που μπορεί να χτυπήσει την πόρτα πολλών ανθρώπων αυτή την περίοδο, πήρα το σκυλί μου και πήγα στο αγαπημένο μου πάρκο. Ήταν μεσημέρι Χριστουγέννων και το πάρκο ήταν άδειο καθώς ο περισσότερος κόσμος, όπως συνηθίζεται, ήταν κάπου καλεσμένος.
Είπα στον εαυτό μου : «εσύ αυτά τα Χριστούγεννα θα κάνεις κάτι διαφορετικό». Πήγα λοιπόν μια βόλτα γύρω γύρω ακολουθώντας την αγαπημένη μου διαδρομή και μετά ξάπλωσα στο χορτάρι κάτω από μια αμυγδαλιά. Ο ήλιος έλαμπε αν και έκανε κρύο. Κοιτούσα τριγύρω μου και περιεργαζόμουν το κάθε τι που έβλεπα. Όλα ήταν τόσο λαμπερά, το χρώμα του ουρανού, το φως της ημέρας, οι δροσοσταλίδες στο γρασίδι, τα πουλιά που πετούσαν…. Ένοιωθα τέτοια ευγνωμοσύνη να πλημμυρίζει την καρδιά μου !!!
Το γεγονός ότι ήταν Χριστούγεννα και ήμουν μόνη, δεν είχε αλλάξει.
Απλά, εγώ είχα αλλάξει την ερμηνεία προς το γεγονός αυτό και το βίωμά μου, σε αυτή την ημέρα. Η άποψή μου ήταν, γιατί να πρέπει να είμαι καλεσμένη σήμερα, μόνο και μόνο επειδή είναι Χριστούγεννα ? Πόση δύναμη έδινα σε αυτή την λέξη, να ορίζει την ζωή μου και τη διάθεσή μου ? Αν έβλεπα αυτή την ημέρα σαν μια ευκαιρία να κάνω κάτι άλλο, γιατί να μην άρπαζα αυτή την ευκαιρία? Γιατί να στερούσα στον εαυτό μου τη δυνατότητα να βιώσει κάτι διαφορετικό από τον προγραμματισμό, «σήμερα είναι Χριστούγεννα και για να νιώθω χαρά πρέπει να είμαι καλεσμένη»?
Σκεφτόμουν, δηλαδή αν ήμουν καλεσμένη σήμερα θα ένιωθα χαρά ? Η αυτοί που είναι καλεσμένοι σήμερα σε σπίτια είναι χαρούμενοι ?
Η απάντηση που πήρα ήταν : «όχι, μπορεί να μην ήμουν μόνη αυτή την ημέρα αν είχα κόσμο γύρω μου, αλλά πόσο γεμάτη θα ένιωθα από αυτό»? Το ίδιο ίσχυε και για τους άλλους.
Μπορεί επιφανειακά να μην ήμουν μόνη, αλλά πόσο θα ένιωθα αυτή την χαρά που επιβάλλεται να νιώθουμε αυτές τις ημέρες ?
Στην ουσία εκείνη την ημέρα ένιωθα τόσο γεμάτη, ένιωθα τέτοια χαρά, εκεί μόνη με τον εαυτό μου. Ήξερα πως κανείς ποτέ δεν είναι μόνος, όταν αρχίσει να επικοινωνεί με τον εαυτό του. Συνειδητοποιούσα πως είχα αρχίσει να βγαίνω από τις ψευδαισθήσεις και τους προγραμματισμούς, στους οποίους τόσοι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι…
Η διαφορά ήταν, ότι εγώ ήθελα να απελευθερωθώ από αυτές.
Αυτή ήταν η επιλογή μου.
Αυτή ήταν και είναι η δύναμή μου.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *