«Μας συγχωρείτε, πιστεύαμε ότι η διαδρομή θα ήταν εύκολη….»
Τα θερμά λόγια της Μαριλένας και του Κωστή εχθές στη διάρκεια της επιστροφής μας στην Αθήνα μετά από μια πανέμορφη πορεία, με έκαναν να νιώσω την ανάγκη να εκφράσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.
Για άλλη μια φορά επιβεβαιώνεται η καλοσύνη και το ήθος της Μαριλένας και του Κωστή. Όμως συγχρόνως, τα λόγια αυτά θα μπορούσαν να είναι έμπνευση για όλους μας. Λόγια που μας κάνουν να σκεφτόμαστε, να αισθανόμαστε, ακόμα και μετά το πέρας της εκδρομής.
Τα λόγια αυτά τα ένιωσα ως ακόμα μια απόδειξη πως στη ζωή δεν υπάρχει η έννοια του λάθους. Το λάθος είναι ευκαιρία για κατανόηση, για μάθηση, για εξέλιξη. Το λάθος του ενός είναι προτροπή για τον ίδιο και τους άλλους… Είναι αλληλεπίδραση για αυτούς που θέλουν να αρπάξουν την κάθε στιγμή της ζωής, μετατρέποντας την σε μια νέα συνειδητότητα.
Εχθές αυτό το λάθος ήταν η αφορμή, για τους μεν αρχάριους ορειβάτες να ζυγίσουν , να μετρήσουν και να υπερβούν τον εαυτό τους, για τους δε προχωρημένους η ευκαιρία να βιώσουν την αλληλεγγύη, την ενότητα και την καλοσύνη μέσα τους.
Η ίδια η πορεία όπως και κάθε πορεία είναι μια πορεία ζωής. Εκφράζει τη θέληση μιας ψυχής να προχωρήσει μπροστά.
Κάθε πορεία στο βουνό εκφράζει και ένα νέο ξεκίνημα, ένα νέο πλαίσιο εξέλιξης. Νέες συνθήκες, καινούργιοι άνθρωποι, διαφορετικές ιδιοσυγκρασίες και όμως ένας στόχος για όλους. Να φτάσουμε στο τέλος της διαδρομής.
Και η φύση είναι πάντα εκεί κοντά μας.
Ζει και αναπνέει σε έναν αέναο ρυθμό, ως μια μητέρα- τροφός, χαρίζοντάς μας απλόχερα ό,τι χρειαζόμαστε, για να δούμε πέρα από το ορατό, για να γυρίσουμε βαθιά στον εαυτό μας, αναγνωρίζοντας τις ξεχασμένες μας πλευρές. Στην κάθε πορεία μας στο βουνό, σε κάθε διαφορετική εποχή, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τους παλμούς του ίδιου μας του εαυτού. Κρυμμένες αρετές επιμονής, υπομονής, ισότητας, ενότητας, κατανόησης, ανθρωπιάς και αλληλεγγύης ανθίζουν μέσα μας όπως τα λουλούδια στην πανέμορφη άνοιξη, ενώ η χαρά, η αισιοδοξία, και η εξωστρέφεια, μας πλημμυρίζουν με τις πρώτες φωτεινές ακτίνες του καλοκαιριού. Τα ζεστά φθινοπωρινά, χρυσαφένια χρώματα αναδύουν από μέσα μας το ρομαντισμό μιας γλυκιάς μελαγχολίας, όταν η φύση ετοιμάζεται να καλωσορίσει την ηρεμία και την εσωστρέφεια του χειμώνα. Η πανίδα και η χλωρίδα της, οι χυμοί των δένδρων που κατεβαίνουν στις ρίζες τους και τα ζώα που αποτραβιόνται στις φωλιές τους, μας δείχνουν τη σοφία της φύσης να ηρεμήσει, να ανασυγκροτηθεί και να προετοιμαστεί για να ξαναρχίσει ένα νέο κύκλο ύπαρξης….
Στη ζωή του βουνού, οι εναλλαγές του τοπίου, οι κορυφές, οι κοιλάδες, η διαφορετικότητα της βλάστησης, το κρυφτό του ήλιου με τα σύννεφα και τόσα πολλά ακόμα, μας θυμίζουν την πορεία και τη μαγεία της ίδια της ζωής. Το βουνό μας μιλάει; “μην απογοητεύστε ποτέ, η καταιγίδα εναλλάσσεται με την ηρεμία και η ηρεμία με την καταιγίδα. Είναι νόμος της φύσης. Να θυμάστε πως το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι η αλλαγή…. Γι αυτό και να είστε ευέλικτοι να προσαρμόζεστε στα πάνω και στα κάτω της ζωής. Και να εκτιμάτε και την ευτυχία και τον πόνο. Είναι μέρος της ζωής και έχουν πάντα κάτι να σας δείξουν.. Αρκεί να είστε συνειδητοί, και να μπορείτε να βλέπετε μέσα τους, αυτά που έχουν να σας μάθουν. Γιατί οι πιο πολλοί άνθρωποι, δυστυχώς κοιτούν γύρω τους αλλά δεν βλέπουν. Και είναι κρίμα, γιατί η ζωή είναι τόσο ωραία….»
Αν τα λόγια του βουνού είναι το κάλεσμα της ίδια της ζωής ;
Ας αναλογιστούμε…..