Είχα την ευκαιρία, θα έλεγα την ευλογία στην ζωή μου, να έχω μεγαλώσει στο σπίτι μου με την ύπαρξη κάποιου ζώου. Σχεδόν πάντα υπήρχε ένα σκυλί, η και δύο σκυλιά. Κάποια ήταν ράτσας, κάποια άλλα αδέσποτα, που τα μάζευα από το δρόμο.
Αλλά και το Πάσχα που πηγαίναμε σε ένα χωριό, γινόμουν φίλη με τα αρνάκια, τα κατσικάκια, η τα γαϊδουράκια που βρίσκονταν εκεί. Τάϊζα με την αδελφή μου, τα μωρά αρνάκια με το μπιπμερό, φρόντιζα όποιο ζώο, βρισκόταν γύρω μου. Πολλές φορές τύχαινε να προχωράμε στους αγρούς με την αδελφή μου, και πίσω να μας ακολουθούν, τα σκυλιά, τα αρνάκια, τα προβατάκια….
Από μικρή καταλάβαινα, ότι τα ζώα έχουν νοημοσύνη, ότι έχουν συναισθήματα…. Είχα την ευκαιρία να παρατηρώ την συμπεριφορά που είχαν προς εμένα, τον άνθρωπο, αλλά και την μεταξύ τους συμπεριφορά. Αντιλαμβανόμουν ότι υπάρχουν και μεταξύ τους κανόνες που διέπουν τις μικρές κοινωνίες τους.
Έτσι πολλές φορές φράσεις κάποιων, όπως «όλα τα σκυλιά είναι ίδια», η «ζώο είναι, δεν καταλαβαίνει»…., με άφηναν παντελώς αδιάφορη, έως μερικές φορές θυμωμένη από την έλλειψη σεβασμού προς αυτά τα πλάσματα.
Οι συνθήκες της ζωής μου ήρθαν έτσι, ώστε η τωρινή μου ζωή ανάμεσα στην θάλασσα και το βουνό, να με ξαναφέρνει σε επαφή με αυτά τα ζώα, που παραμένουν ανεξίτηλα στην μνήμη μου από την παιδική μου ηλικία.
Όντας ενήλικας, με μια σημαντική πορεία εσωτερικής αναζήτησης, συνεπώς με μια άλλη συνειδητότητα, ξαναβρίσκομαι κοντά σε αυτά τα αγαπημένα πλάσματα. Βόλτες στο βουνό με ένα κοπάδι από πρόβατα και κατσίκια, για μένα είναι από τα καλύτερα μέσα για να βιώσω ηρεμία και χαρά, αλλά και για να ξαναδώ αυτό που παρατηρούσα ήδη, ως μικρό κοριτσάκι: τη νοημοσύνη των ζώων.
Αντιλαμβάνομαι πλέον πως δεν είναι δυνατόν να μαζέψω όλα τα αδέσποτα, που συναντώ στους δρόμους, να σώσω όλα τα αρνάκια από την σφαγή…Ο πόνος που ένιωθα μικρή, από την αδυναμία μου να βοηθήσω τα ζώα, μετατράπηκε τώρα σε μια ενεργή στάση, ανατρέχοντας στην πηγή: να βοηθήσω με τον τρόπο μου, στο άνοιγμα της συνειδητότητας των ανθρώπων και στην αντίληψή τους προς τα ζώα.
Ο τρόπος αυτός, το γράψιμο, είναι η έκφρασή μου, είναι η έκκλησή μου, για μια συνειδητή και υπεύθυνη συμπεριφορά των ανθρώπων προς τα ζώα. Πιο βαθιά είναι ο σεβασμός προς μια άλλη ζωή. Πολλοί θα πουν : «μα είναι ζώα..».
Μπορεί να είναι ζώα, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε ζωντανό πλάσμα δεν έχει την αξία του, μέσα από την ίδια του την ύπαρξη, ως δημιούργημα μια ανώτερης συμπαντικής δύναμης.
Η έννοια της ύπαρξης, πλέον με την κβαντική φυσική, παίρνει νέα σημασία, καθώς γνωρίζουμε τώρα ότι κάθε μορφή ύπαρξης είναι ενέργεια. Και κάθε ενέργεια είναι μορφή δόνησης. Συνεπώς τα πάντα, εμείς οι άνθρωποι, αλλά και τα ζώα και τα φυτά και κάθε τι που μας περιβάλλει, δονούνται σε διαφορετικές συχνότητες, ταχύτητες και κατευθύνσεις.
Χιλιάδες χρόνια πριν η διδασκαλία του Ερμή του Τρισμέγιστου, αναφέρει πως κάθε μορφή ύπαρξης, αντιστοιχεί σε ένα μεγάλο ενεργειακό πεδίο, (από την κατώτερη και πιο αργή μορφή δόνησης, έως την υψηλότερη και ταχύτερη μορφή δόνησης) : το μεγάλο υλικό πεδίο, το μεγάλο νοητικό πεδίο, το μεγάλο πνευματικό πεδίο. Κάθε ένα από αυτά τα πεδία διαχωρίζεται σε επτά υποπεδία και το κάθε υποπεδίο σε άλλα επτά μικρότερα πεδία. Στο μεγάλο υλικό πεδίο, ταξινομούνται τα συμπαγή, τα υγρά και τα αέρια, στο μεγάλο νοητικό πεδίο, συγκαταλέγονται τα φυτά, τα ζώα και οι άνθρωποι και στο μεγάλο πνευματικό πεδίο, οντότητες πολύ υψηλών δονήσεων γνωστές στους μεταφυσικούς.
Δεν είναι τυχαίο που κοντά στον άνθρωπο, βρίσκονται δύο κατηγορίες ζώων, τα σκυλιά και τα άλογα. Ζουν κοντά στους ανθρώπους και προσφέρουν σε αυτόν, είτε ως ζώα συντροφικότητας, είτε ως ζώα εργασίας. Ο λόγος είναι, γιατί ακριβώς βρίσκονται σε ένα πολύ υψηλό επίπεδο συνειδητότητας, στην εξελικτική πορεία της ψυχής τους, στο ίδιο μεγάλο νοητικό πεδίο που βρίσκεται και ο άνθρωπος.
Πριν μερικές ημέρες είχα την ευκαιρία να αντιληφθώ για άλλη μια φορά και με διαφορετικό και πρωτόγνωρο τρόπο για εμένα, αυτή την υψηλή συνειδητότητα των ζωών και ειδικότερα των αλόγων. Ας αναφέρω όμως πρωτίστως και τα πάμπολλα παραδείγματα που έχουμε από την ζωή και την καθημερινότητα, για την επίδραση των σκυλιών στο ψυχισμό, ακόμα και στην υγεία των ανθρώπων. Για παράδειγμα ιατρικές μελέτες έχουν αποδείξει την αλλαγή και βελτίωση του καρδιακού ρυθμού, σε ασθενείς με καρδιολογικά προβλήματα.
Πριν μερικές ημέρες είχα την εμπειρία της θεραπευτικής ιππασίας. Εδώ τα άλογα δεν ιππεύονται, αλλά γίνονται θεραπευτές των ανθρώπων. Είναι άλογα που έχουν υποφέρει στην ζωή τους, που έχουν τραυματιστεί είτε σε ιπποδρόμους, είτε από κακή μεταχείριση των ιδιοκτητών τους, είναι άλογα μεγάλα σε ηλικία που θεωρούνταν άχρηστα πλέον και που έχουν σωθεί από ένα βέβαιο δρόμο προς την σφαγή.
Αυτά τα άλογα έτυχαν φροντίδας, θεραπείας και ειδικής εκπαίδευσης από ανθρώπους, για να γίνουν τώρα, αυτά τα ίδια θεραπευτές για ανθρώπους, μέσα από την υψηλή νοημοσύνη τους.
Ο τομέας αυτός αναφέρεται, για όποιον ενδιαφέρεται, ως EAGALA, (Equine Assisted Growth and Learning Association) και λειτουργεί σε 41 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Η μέθοδος αυτή, έχει να κάνει με την βοήθεια των αλόγων στην ανάπτυξη, στην αυτογνωσία και στην θεραπεία των ανθρώπων.
Όντας η ίδια στον δρόμο της εσωτερικής αναζήτησης εδώ και χρόνια και έχοντας κάνει την αυτογνωσία σκοπό της ζωής μου, ήταν μια εμπειρία που ήθελα να βιώσω συνδυάζοντας και την μεγάλη μου αγάπη και σεβασμό προς τα ζώα.
Η συντονίστρια και ψυχίατρος κα Νίκη Μαρκογιάννη, έχοντας ιδρύσει το EAGALA στην Ελλάδα, στην Αθήνα, ανέλαβε να με καθοδηγήσει. Αυτό που με εξέπληξε στην αρχή ήταν η δήλωσή της, πως το ίδιο το άλογο είναι αυτό που επιλέγει αν θέλει «να δουλέψει» με τον κάθε άνθρωπο και όχι εκείνη.
Έτσι μπήκε στο χώρο τους και ρώτησε «ποιος θέλει να δουλέψει σήμερα»? Το άλογο που ήρθε προς το μέρος της, ήταν αυτό που θα γινόταν για μια ώρα περίπου ο «θεραπευτής» μου, για μια ατομική συνεδρία. Έτσι και έγινε. Το άλογο οδηγήθηκε σε ένα μεγάλο περιφραγμένο χώρο και περίμενε. Η κα Νίκη μου έδωσε ένα λουράκι και μου είπε να μπω στο χώρο μαζί του. Μπήκα, του έβαλα το λουράκι και περίμενα οδηγίες. «Δώσε του ένα όνομα, ένα συμβολισμό, που θέλεις να έχει το άλογο αυτό για την διάρκεια της θεραπείας σου», μου είπε.
Το κοίταξα και του λέω: σε ονομάζω, «η συνειδητότητά μου».
«Ωραία» γνέφει καταφατικά η κα Νίκη, συνεχίζοντας να μου λέει : «στη ζωή υπάρχουν διάφοροι δρόμοι και διάφορα εμπόδια στην διαδρομή τους. Θέλω να μου δημιουργήσεις με τα υλικά που βρίσκονται σε αυτό το χώρο, το δρόμο που έχεις επιλέξει να δουλέψεις ως θέμα σου σήμερα και τα εμπόδια που θεωρείς πως έχεις σε αυτό το δρόμο».
Πήρα λοιπόν ότι βρισκόταν διαθέσιμο στο χώρο αυτό και δημιούργησα το δρόμο-θέμα που είχα επιλέξει, καθώς και τα εμπόδια που υπήρχαν για εμένα σε αυτόν.
Επέλεξα ως θέμα, αυτό που «δουλεύω» μόνη μου, εδώ και μερικούς μήνες : την αυτοκυριαρχία συναισθημάτων. Ως εμπόδια έβαλα την υπερευαισθησία μου και τον συναισθηματική επιρροή που έχουν πάνω μου κάποια γεγονότα στην ζωή μου.
Στη συνέχεια άρχισα, αρχικά να περπατώ περιμετρικά στο χώρο, όπως μου υπέδειξε η κα Νίκη, παρατηρώντας τη συμπεριφορά του αλόγου μου. Το άλογο – η συνειδητότητά μου, ήταν δίπλα μου συνεχώς, περπατούσε ήρεμα και σταθερά ακουμπώντας το κεφάλι του είτε στο μπράτσο μου, είτε στον ώμο μου, σαν να μου λέει: «είμαι παρών στην ζωή σου». Κάναμε ήρεμα και σε απόλυτη ενότητα τον κύκλο του χώρου, μέχρι που η κα Νίκη μου έκανε νόημα να περάσουμε μαζί με το άλογο μέσα στο «δρόμο», που είχα δημιουργήσει.
Το άλογο συνέχισε να είναι πάντα δίπλα μου, πέρασε το δρόμο μαζί μου, περνώντας και τα «εμπόδια» που είχα βάλει μέσα σε αυτόν. Βγήκαμε από τον δρόμο με την ίδια ηρεμία που είχαμε μπεί….
Είδα απέναντι την κα Νίκη να φωνάζει: «εκπληκτικό !!! εκπληκτικό!!!»
Δεν καταλάβαινα τι εννοούσε. Πήγα δίπλα της και μου είπε πως αυτό το άλογο εχθές με κάποιο άλλο θεραπευόμενο, δεν προχωρούσε με τίποτα. Είχε κοκαλώσει και κανείς δεν το μετακινούσε. Και φτάνοντας στο πέρασμα του δρόμου, ενώ ο δρόμος που είχα σχηματίσει ήταν στενός για το μέγεθος του αλόγου, έχοντας και τα εμπόδια στην μέση, εκείνο με μια εκπληκτική δεξιοτεχνία στα πόδια του, πέρασε τα εμπόδια χωρίς να βγει καθόλου από το δρόμο που είχα δημιουργήσει….
Δηλαδή, το άλογο ήταν απόλυτα συνειδητό σε όλη την διάρκεια της συνεδρίας, ήταν δίπλα μου, σταθερό και ήρεμο και με απόλυτη αυτοκυριαρχία πέρασε το δρόμο και τα εμπόδια, δείχνοντας μια μεγάλη ευκολία και ευελιξία στην συμπεριφορά του.
Το άλογο μου είχε μπει στο ρόλο του, ως θεραπευτής, θέλοντας να μου δείξει τον εαυτό μου. Μου έδειχνε την ίδια μου τη συνειδητότητα. Την παρουσία της στην ίδια μου την ζωή, την ευελιξία και την ευκολία που μπορούσα να κυριαρχώ στα συναισθήματά μου, που ίσως ακόμα και εγώ η ίδια δεν είχα συνειδητοποιήσει…..
Μου έδειχνε όμως και κάτι άλλο. Πως, ευαίσθητος είναι αυτός που «αντιλαμβάνεται», που «νιώθει» και που είναι δίπλα στον άλλον, θέλοντας να τον βοηθήσει.
Ευαίσθητος δεν είναι αυτός που πανικοβάλλεται, που τα χάνει, η που αποσυντονίζεται μπροστά σε μια δυσκολία, δική του η των άλλων. Αυτό είναι αδυναμία.
Το άλογο, μου έδειξε πως ο ευαίσθητος είναι ο ψύχραιμος. Και πως η ψυχραιμία του, πηγάζει από την εσωτερική του δύναμη και την αυτοκυριαρχία του.
Η ευαισθησία δεν βρίσκεται μέσα στην αντίδραση-συμπεριφορά, μπροστά σε μια κατάσταση, αλλά μέσα στην ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΙΚΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ.