Επτά και τέταρτο το πρωί…
Το ξυπνητήρι σε ένα δωμάτιο ακόμα σκοτεινό γινόταν ο αγγελιοφόρος μιας νέας ημέρας που χάραζε, προαναγγέλλοντας νέες εικόνες, αισθήσεις, συναισθήματα, σκέψεις, μηνύματα, μοίρασμα, παιχνίδι, γέλιο, χαρά, ομορφιά…
«Μαργαρίτα ξύπνα…..» τα πρώτα μου λόγια απλώνονταν σε ένα δωμάτιο που και αυτό μαζί με εμάς (τη Μαργαρίτα και εμένα), ανυπομονούσε να δει από το παράθυρο τις χιονισμένες κορυφές της Κόνιτσας, να ξυπνήσει από την παγωμένη ανάσα της Αστράκας, να αντικρύσει τη λαμπερή, κρυστάλλινη ημέρα που ξεκινούσε…
Σήμερα το πρωί, το ξυπνητήρι την ίδια ώρα «παίζει» κρυφτό ανάμεσα στο όνειρο και στην πραγματικότητα. Προς στιγμή δεν ξέρω τι να επιλέξω. Πού να φωλιάσω; Στο όνειρο ή στην πραγματικότητα;
Πώς να παίξω; Πού είναι οι συν-Tαξιδευτές μου;
Ένα γλυκό παράπονο προσωρινά ακουμπά στην καρδιά μου.
«Τι σας αφήνει μια μέρα στο βουνό;» Τα λόγια της αγαπημένης μας Δροσούλας με ξυπνούν, μου δίνουν την κατεύθυνση…
«Βρήκα τι θα παίξω σήμερα» ξεφωνίζει όλο χαρά, χοροπηδώντας, το παιδάκι μέσα μου… Θα δημιουργήσω το δικό μου παιχνίδι, ενώνοντας το όνειρο με την πραγματικότητα, ξαναζώντας με όλες μου τις αισθήσεις αυτές τις υπέροχες Χριστουγεννιάτικες ημέρες. Γιούπιιιιιιιιιι!!!!!!!!!
Και το παιχνίδι ξεκινάει… Μια μια οι εικόνες παρελαύνουν μπροστά στα μάτια μου…Κάποιες τρυπώνουν στην καρδιά μου, άλλες στη σκέψη μου, κάποιες εκδηλώνονται στη γεύση μου, άλλες ευωδιάζουν την όσφρησή μου με αρώματα πολύτιμα και μοναδικά…, Αλλά, όλες είναι μέσα μου, κάνοντας τόσο αισθητή την παρουσία τους, που με μεταφέρουν πέρα από το χρόνο και το χώρο, ενώνοντας το χθες, το σήμερα και το αύριο.
Όλα μου μιλούν, όλα γίνονται οι συν-ταξιδευτές μου, όλα γίνονται τα πάντα….τόσα πολλά…
Αναλογιζόταν…
«Ο ήλιος τής χάρισε τη ζεστασιά του, ντύνοντάς την με ένα αιθέριο φόρεμα, που ο ίδιος ύφανε στον αργαλειό του σπιτιού του, με τις πιο λαμπερές του ακτίνες. Ο ουρανός, ως πολίτης όλου του κόσμου, φύτεψε, μέσα στο μυαλό και στην καρδιά της, το άνοιγμα της απεραντοσύνης του και την ευρύτητα της παγκόσμιας παρουσίας του. Ο άνεμος φύσηξε μέσα της την αίσθηση της ελευθερίας που θα χαρακτήριζε κάθε της έκφραση, σε όλη της τη ζωή. Η νύχτα τής χάρισε τα αστέρια και το φεγγάρι της, για να τη γαληνεύουν και να την ηρεμούν σε στιγμές εύκολες και δύσκολες. Τα δέντρα τής έδωσαν τις δυνατές τους ρίζες, για να πατάει γερά στη γη και να αντέχει στις όποιες καταιγίδες θα συναντούσε αργότερα στη ζωή της. Τα λουλούδια έσταξαν το άρωμά τους σε όλη της την ύπαρξη, για να παραμένει αλησμόνητη σε όποιον τη γνωρίζει. Τα νερά των ποταμών και των θαλασσών τής δώρισαν την ευελιξία τους, για να μπορεί να κυλάει ανάμεσα από τα εμπόδια της ζωής της και να τα ξεπερνάει.» (Απόσπασμα από το βιβλίο μου «Η Ιστορία μιας Σταγόνας» www.kosmos-books.gr).
Μια ημέρα στο βουνό όμως ήταν και είναι άλλα τόσα…..
Και αυτά είστε όλοι εσείς που μοιράστηκα μαζί σας αυτά τα πρώτα ωραιότερα Χριστούγεννα της ζωής μου….αλλά και εσείς που λείπατε, (η Ράνια και ο Ηλίας, η Ιουλία, η Έλενα, ο Θάνος) καθώς και όλα τα άτομα των Ταξιδευτών με τους οποίους μοιράζομαι αυτό που αποτελεί για μένα την υπέρτατη ευτυχία: τη ζωή μέσα στη φύση, την Αγάπη και την Επίγνωση.
Ευχαριστώ τη συγκάτοικό μου τη Μαργαρίτα, υπήρξες για εμένα μια αποκάλυψη…, την τρελλοπαρέα μου στη γαλαρία, τους νέο-έφηβους, τη Μαρία (νονά της Μαριλένας) τη Βαρβάρα και τον Παναγιώτη, δεν έχω λόγια να περιγράψω τα γέλια μας!!!!!! Συνετά παιδιά …. Συνετά για να μας αφήσει η Δροσούλα να μπούμε όλοι στο μπαρ……
Ευχαριστώ όλους εσάς γνωστούς και άγνωστους, που μέσα από τον πλούτο της ψυχής σας, μέσα από μια συζήτηση, μια αγκαλιά, ένα βλέμμα, ένα χαμόγελο, ένα αστείο, ένα «καλημέρα», ένα «καληνύχτα», ένα «πως σε λένε», ένα «καλή χρονιά», μια ευχή, ένα παιχνίδι, ένα χορό, ακόμα και ένα προβληματισμό, γίνεστε μια αντανάκλαση του ολόκληρου εαυτού μου, μια ένωση όλων των πλευρών μου, βοηθώντας έτσι την εξέλιξή μου.
Ευχαριστώ με όλη μου την καρδιά εσένα Μαριλένα, που μέσα από την αγάπη σου για αυτό που κάνεις, εμπνέεσαι, συνθέτεις και πρωτοστατείς σε αυτή την υπέροχη ορχήστρα ψυχών…., Ευχαριστώ εσένα Κώστα ως φύλακα-οδηγό μας. Η εμπειρία σου και η ψυχραιμία σου ενέπνευσε το Σέργιο να πει πως στο εξής αντί να λέμε «άγιο είχαμε» θα λέμε «Κώστα είχαμε!!!!»…Καταλαβαίνουμε όλοι μας το γιατί…Beutifuuuuuul!!!
Ευχαριστώ και όλους εσάς, Κωστή, Δροσούλα, Στέλλα, Μίμη, Μανώλη, που παίζοντας το ρόλο του αρχηγού και της «σκούπας», μας μαθαίνετε, μας φροντίζετε, μας βοηθάτε, μας οδηγείτε, βήμα το βήμα, ανάσα την ανάσα, να διασχίζουμε, φαράγγια και ποτάμια, να ανεβαίνουμε βουνοπλαγιές, να ξαποσταίνουμε σε λιβάδια, να φτάνουμε στις κορυφές….μπορώντας από εκεί να αγναντέψουμε την ουσία, το νόημα και την ομορφιά της ζωής.
Και last but not least, ευχαριστώ εσένα Αλέξανδρε, καθώς είσαι ένα κεφάλαιο ολόκληρο από μόνος σου, μια Ιστορία, μια αφήγηση, μια περιήγηση, μια πηγή χαράς!!!
Και για να μην ξεχνιόμαστε και να παραμένουμε στο πνεύμα των Ταξιδευτών, όποιος ανακαλύψει αυτό που από κατ, καπ, καπ, καν, γκαπ, γκαπ ας μας το πει και εμάς!!! Προς το παρόν ξεκαρδίζομαι στα γέλια!!!!!!
Σας αγαπώ
Μελίνα